هوش مصنوعی: دل ما برای کسانی که در فقر و تنگدستی به سر می‌برند، بیشتر از خود ما می‌سوزد. همچنین، روشنایی و امیدی که در منزل ما وجود دارد، بیشتر از آنچه در درون خودمان احساس می‌کنیم، در جهان بیرون می‌درخشد.

هوش مصنوعی: اگر اشک‌هایم را در چشم روشن خود ببینم، دنیای تاریک و غمگین را شبیه لاله‌ای می‌سوزانم که در دل دارد.

هوش مصنوعی: پرنده سمندری که در آتش می‌سوزد، هیچ جنسی از رنگ‌های ناب ندارد، پس چگونه ممکن است که این پرده شرم از شراب قرمز لاله مانند بسوزد؟

هوش مصنوعی: عشق همچون دستی حمایتی است که اگر به زیبایی و جذابیتی همچون حسن باشد، می‌تواند باعث شود که پروانه در حرارت و نور شمع بیش از پیش بسوزد و بلرزد.

هوش مصنوعی: اگر در آتش نعلش نیست، پس چرا هر شب چهره‌اش مانند خورشید می‌درخشد و از ستارگان آسمان داغ و سوزان است؟

هوش مصنوعی: سر از خیمه بلند می‌شود و مانند دود به آسمان می‌رود، لیلی به طور بی‌پروا نفس می‌کشد. مانند گردبادی که در دشت جنون برمی‌خیزد و همه چیز را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: من از سرنوشت بد خود ناراحتی ندارم، زیرا برایم خوشایند است که مانند شمع زود می‌سوزم و این چرخه به پایان می‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر شیران خوابشان نرود، مجنون هم به خاطر گریه‌اش بی‌خواب نخواهد ماند. در شب‌ها، نوری وجود دارد که بر سر دیوانگان می‌تابد.

هوش مصنوعی: روز قیامت از دل صائب به مانند زر خالص بیرون می‌آید، زیرا آن کسی که در این دنیا بیشتر از عشق رنج برده، داغ عشقش را با خود دارد.