هوش مصنوعی: از عشق و شوق دنیای کوهستانی، روح به راحتی با بدن نمی‌تواند سازگار شود. مانند بوی پیراهنی که به پایی از کاروان نمی‌چسبد.

هوش مصنوعی: روحت در جسم تو همچون خواب است و این خواب باعث می‌شود که دلت در جا بزند. اما وقتی بیدار شوی، دیگر نمی‌توانی با دنیای پیرامونت سازگار شوی و از حالت آرامش بیرون می‌آیی.

هوش مصنوعی: دل تو هنوز درگیر جسم و دنیای مادی است به خاطر آلودگی و مشکلاتی که دارد. اما اگر دانه‌ای پاک و خالص باشد، دیگر با کاه و خرمن آغشته نمی‌شود.

هوش مصنوعی: چرخش و تغییرات دنیای ناچیز را نباید با چشم وفاداری نگاه کرد، زیرا مانند خورشید که نمی‌تواند به راحتی در یک روزن جا بگیرد، نمی‌توان به وفاداری و ثبات آن دل بست.

هوش مصنوعی: در قیامت، روح گرانبها به جسم بازمی‌گردد، اما کسی که در این راستا غافل است، مانند سوزنی که قادر به بافتن نیست، نمی‌تواند ارتباط را برقرار کند.

هوش مصنوعی: صائب وقتی دل نورانی و روشن می‌شود، دیگر از بدن وحشت نمی‌کند، زیرا همان‌طور که یک آیینه روشن به گل‌خن نمی‌ماند، دل نیز از آلودگی‌ها دور می‌شود.