هوش مصنوعی: کسی به خاطر زلف‌های به هم ریخته و درهم، دل را نمی‌سوزاند. نسیم صبح هم به یاد لاله‌های خونین دل نمی‌وزد.

هوش مصنوعی: عشق خالصی دارم که سبب شده سینه‌ام مانند آیینه باشد و کینه و سنگ‌دلی را در دل خود جایی ندهد.

هوش مصنوعی: تعجب می‌کنم که چطور سایه خوشبختی بر سر من می‌افتد، در حالی که هیچ‌کس به اندازه یک جغد در خانه‌ام نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: اگر در کشتن ما، کسی به میدان بیافتد و بر قاتل بتازد، کسی از این عمل خونین نمی‌تواند احساس درد کند.

هوش مصنوعی: اگر پروانه‌ای که سوخته و خاکستر شده، نشانه‌ای از عشق و شهامت دارد، پس چرا غیرت و شجاعت چراغی که در حال خاموش شدن است، از جمع نمی‌گیرد و نمی‌گذارد که نوری از آن کَشیده شود؟

هوش مصنوعی: جایگاه قبر همچون گهواره‌ای بی‌قراری می‌کند و به خاطر ناآرامی بدنم، از شوخی که کردیم، آرامش در ساحل به دست نمی‌آورم.

هوش مصنوعی: از درد و سوز دل مجنون در بیابان تعجب می‌کنم که چگونه مانند یک فانوس، آتش در دل چادر نمی‌افتد.

هوش مصنوعی: طلبکار تو مانند طوفانی است که در دریا به شدت به جریان می‌افتد و نمی‌تواند در مسیر خود توقف کند. او در هر کیلومتر مانند سنگی در حال حرکت است و جایی را برای اقامت مشخص نمی‌کند.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم درد عشق او را در دل پنهان کنم؟ مثل این است که کسی بخواهد نور خورشید را در گل مخفی کند.

هوش مصنوعی: دل ما با وجود زخم‌هایش هنوز هم در پی جراحتی جدید است و همچنان به فکر انتقام از قاتل است.

هوش مصنوعی: من اینطور هستم که اگر به کسی زخم بزنند، هرگز در دلش نمی‌گیرد و ناراحت نمی‌شود.