هوش مصنوعی: هر لحظه دنیای جدیدی به ما نمایان می‌شود و گویی که تمام زیبایی‌های زندگی درون ما جریان دارد، انگار که زیبایی‌های جاودانه‌ای در دل ما وجود دارد.

هوش مصنوعی: سایه زخم از ترس ما دور می‌شود و اثر شمشیر به خوبی به سبزه آهو می‌رسد.

هوش مصنوعی: شراب ما همچون حبابی است که به خاطر تشنگی پرواز می‌کند، هرچند که ریشه‌اش به دریای رحمت وصل است.

هوش مصنوعی: می‌توان بر خاکی که به خون آغشته است، نماز خواند و با آب شمشیر، پاکی‌مان را نشان داد.

هوش مصنوعی: هرچند که در سرزمین مصر به فراموشی دچار شده‌ایم، اما بوی ما به کنعان می‌رسد، مانند بوی لباس یوسف.

هوش مصنوعی: کسی که از وجود و زیبایی ما بهره‌مند شده و روشنایی زندگی‌اش را از ما گرفته است، امروز دیگر از این نعمت‌ها بی‌نصیب مانده است.

هوش مصنوعی: دل ما غمگین و ناراحت است و هیچ چیزی برای ما خوشایند نیست. ای نسیم آرامش، لطفاً شبانه به کوچه ما بیا و ما را از این احساس غم نجات بده.

هوش مصنوعی: چهره تازه و زیبای خود را به زیبایی کوه نشان می‌دهد و باغبان به خاطر این لاله خودروی ما، احساس خوشحالی و رضایت می‌کند.

هوش مصنوعی: بلبل ما به خاطر مشکلاتش شکایتی ندارد و در عوض با خوشحالی گل را می‌خنداند و قفس را به خاطر ما می‌شکافد.

هوش مصنوعی: صدای ناله جغد در گوش اوست، در حالی که نغمه‌ی بلبل برایش به گوش می‌رسد. هر کسی که با ما ارتباط برقرار کند و به گفت‌و‌گوهای ما آشنا شود، این را می‌فهمد.