هوش مصنوعی: در هر جمعی که بهشتی باشد، چه جایی برای من خواهد بود؟ زیرا حضور من مانند نمایی از نعمت‌های بهشت جاودان است.

هوش مصنوعی: از شرم زیبایی و دلربایی او، قامت بلندش که در میان گل‌ها قرار دارد، همچون دودی از لای پنجره به خارج می‌آید.

هوش مصنوعی: زمانی که صبح، سر طلایی خورشید را در کنار خود ببیند، اگر سادگی و صداقت زنی در دامان شب دعا کند.

هوش مصنوعی: دست نینداز به بدن و جسم خود، اگر دل آزاده و رهایی را می‌خواهی. زیرا اگر جسمت در چنگال دنیا گرفتار شود، چون بوریایی نقش می‌پذیرد و هویت اصلی‌اش را از دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: چشم امید به کمک از افرادی که خسیس هستند، بی‌فایده است. همچنین، انتظار نداشته باش که کسی از روی ترحم چیزی را که متعلق به خود دارد، به تو بدهد.

هوش مصنوعی: درختی که از دلسوزی و کمک به دیگران نشات می‌گیرد، محصول خوبی به بار می‌آورد. کسی که به دیگران کمک می‌کند و به آن‌ها راهنمایی می‌کند، هرگز در زندگی‌اش ناکام نخواهد ماند.

هوش مصنوعی: من از شمعی که خود را به خاطر پروانه‌اش فدا کرده، درخواست رحمت دارم تا از خاکستر آن پروانه روشنایی بگیرد.

هوش مصنوعی: کسی که زهر بیدلی را تجربه کرده، نمی‌تواند در دریای خون غوطه‌ور شود؛ زیرا او قدرتی دارد که نمی‌گذارد به این اندازه در درد و سختی فرو رود و خود را به چنان نزدیکی به دشواری‌ها برساند.

هوش مصنوعی: زمانی که خورشید در حال غروب است، در تلاش است تا اقبال بلند خود را حفظ کند، زیرا هنگامی که سایه‌اش از زیر دست‌ها دور می‌شود، همچنان می‌کوشد تا درخشان بماند.

هوش مصنوعی: زیبایی و جذابیت تو بر روی زمین سایه نمی‌اندازد، زیرا در دل هر کسی که تو را می‌بیند، عشق و محبت به وجود می‌آید و تو به مانند یک نهال سرکش در درون آن‌ها ریشه می‌کنی.