هوش مصنوعی: اندیشه و یاد تیغ او به من زندگی و انرژی تازه‌ای می‌دهد؛ مانند اینکه زمین خشک و تشنه، به خاطر امیدی که به باران جدید دارد، جان می‌گیرد.

هوش مصنوعی: ما که از سرنوشت خوشی بی‌بهره‌ایم، چه بر سر ما خواهد آمد وقتی که چهره‌ی دلبرمان در سرزمین کنعانیان تازه و زیبا شده است؟

هوش مصنوعی: از بی‌نیازی من هیچ تردیدی بر من خوشایند نیست، زیرا موج سراب، مرا از آب حیات تازه دور می‌کند.

هوش مصنوعی: بیماری که من دارم، حتی طعم هیچ شربتی را حس نمی‌کند، اما بویی از یک سیب تازه و خوشمزه را احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: من از دیدن زلف او در دل صبح بسیار خوشحالم، چرا که زیبایی او، حتی در دنیایی که ایمانم در آن زیر سوال است، دوباره جانی به روح من می‌بخشد.

هوش مصنوعی: کسی که در زندگی خود اشتباهاتی دارد و از آن‌ها پشیمان است، دلیلی برای جشن گرفتن و خوشحالی ندارد. او نمی‌تواند زیبایی‌ها را در دور و برش ببیند، چون خود را به دلیل زخم‌هایی که تجربه کرده، آسیب‌پذیر می‌داند.

هوش مصنوعی: باشد که آن مروارید درخشان، با خوشی و رضایت بماند. ادعای تلاش و کوشش او به اندازه‌ای است که چهره سائلان از شرم کمک و عنایت تازه‌ای پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: زندگی جاودانی به درخواست‌کنندگان می‌دهد، و رازهای نهفته‌ام را آن لبخند شیرین و پنهان تازه می‌سازد.

هوش مصنوعی: افراد سنگدل و بی‌رحم نمی‌توانند احساسات و دردهای دیگران را درک کنند؛ چرا که زبانشان به زخم‌هایی اشاره دارد که باید بر روی دل‌ها بنشیند. در حال حاضر، آن کسی که خود به زخم‌های دیگران آگاه نیست، نتوانسته درک کند که وجود او می‌تواند نمک بر زخم‌های عالم باشد.

هوش مصنوعی: درد و رنج خود را تحمل می‌کند، اگر زیبایی به فکری برای تسلی بخشیدن به ما بیفتد. او ناگزیر از نگهداری گل‌های تازه خود است، همان‌طور که سفالی باید مراقب خود باشد.

هوش مصنوعی: از خورشید قیامت، به مانند شبنمی بهره می‌برد کسی که عقل و فهمش به خوبی است و ذهنش آمادگی دریافت زیبایی‌ها را دارد. او همان کسی است که همچنان تازگی و شگفتی را در خط و نشانه‌های چهل‌تکه درخت چریش می‌بیند.