هوش مصنوعی: چشم‌های ما از لاغری مجنون قابل دیدن نیست، زیرا که لیلی در دل ما گم شده و در دشت پر از گیاه و بیابان سرگردان است.

هوش مصنوعی: در دل غمگین ما، خوشحالی پنهانی وجود دارد، مانند شرابی که در خم خالی می‌جوشد و افلاطون را به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: هرچند که باده باید در جام ما باشد، اما حالتی مثل خون دارد که به رنگ لاله است و این وضعیت، برای همه گان دردآور است، زیرا کاسه ما پر از خون است.

هوش مصنوعی: در یک بیابان وسیع و آزاد که مجنون ما در آن در حال بازی و جولان است، شیر با قدرت خود بر زمین می‌زند و عقاب پرهای خود را رها می‌کند.

هوش مصنوعی: ابر نمی‌تواند از باریدن خودداری کند، همان‌طور که دل ما از اندوه و درد پر نخواهد شد.

هوش مصنوعی: صبح نمی‌تواند شفق را در آغوش خود پنهان کند و گل، از سفیدی گردن او، خون ما را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: با لحنی ملایم و محبت‌آمیز، شور و شوق ما افزایش می‌یابد و زیبایی او از محبت روزافزون ما به خود می‌بالد.

هوش مصنوعی: خون ما تاثیر بیشتری دارد از نگاه بی‌رحم تو. ای دل سنگی، بر خود رحم کن و ما را بیشتر در درد و رنج نزار.

هوش مصنوعی: جوانی زیبا و دلربا، با نشاط و طراوت، چنان در دل‌ها اثر گذاشته که دیگران را به خود جلب کرده و از آن‌ها می‌کشد. او همچون گلی میان دیگر گل‌ها درخشیده و زیبایی‌اش توجه همه را به خود جلب کرده است.

هوش مصنوعی: سبزهای چمن به خاطر حسادت نسبت به گل‌های گلی که در باغ به شکوفایی می‌رسند، دچار زخم و دلخوری می‌شوند و این درد را تا جایی تحمل می‌کنند که گویی خون خود را می‌خورند.

هوش مصنوعی: صائب از دل پر درد و اندوهش می‌گوید که می‌تواند تیرهایش را به سنگ نرم تبدیل کند، هرچند که جادوی او بر روی سنگ‌های سخت تأثیر دارد.