هوش مصنوعی: عشق و محبوبی که به ما توجهی ندارد، می‌خواهد قلبی پر از درد و رنج داشته باشیم، به گونه‌ای که هنوز شادابی و تازگی‌اش را از دست نداده و در عین حال، غم و غصه را در خود دارد.

هوش مصنوعی: این دیوانه از چادر تاریکی بیرون آمده است و چشم آهو در این حال نمی‌تواند راهزنی برای مجنون ما باشد.

هوش مصنوعی: عقل ما مانند صفحه‌ای است که هیچ چیز بر روی آن ننوشته شده و زلف‌های لیلی مانند فرشی بر روی دشت هامون ما قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: چوب خشکی که در دست داریم، به خاطر شوق و سرزندگی خون ما، به رقص درآمده و به زیبایی همچون گل جلوه کرده است.

هوش مصنوعی: هرچند ما مانند حباب‌های افسانه‌ای هستیم و در دنیای ناچیز خود قرار داریم، اما دیده دریا به کاسه‌ای که معکوس است نگریسته است.

هوش مصنوعی: جم نتوانست راز عمیق و پنهانی را در جام ببیند، اما افلاطون ما این راز را بدون هیچ پرده‌ای از گل و خشت خم می‌بیند.

هوش مصنوعی: موضوع جالب ما با سکوتی همراه است که طعم خاصی به آن می‌دهد. نوشته ما را شیرین‌تر و جذاب‌تر می‌کند.

هوش مصنوعی: افکار ما با تمامی ظرافت خود، بی‌معنی نیستند. هر حبابی که در ذهن ما شکل می‌گیرد، مانند کشتی نوحی در رودخانه جیحون است.

هوش مصنوعی: هر کسی که با ما در سفر باشد، هرگز آرامش را نخواهد دید. او به عنوان مسافر، از مشکلات و سختی‌های زندگی در جبهه‌ای که در آن قرار داریم، رنج خواهد برد.

هوش مصنوعی: در باغ آفرینش، مانند دو درخت سرو، زیبایی‌های تو و عشق ما به یکدیگر هر روز بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: عشق تا زمانی که ذهن‌های ما را زیبا کرده است، هر نقطه‌ای از وجود ما مانند زیبایی خال در گوشه لب می‌باشد.