هوش مصنوعی: ما در دل‌مان به قدرت و روشن‌گری کعبه ارزش می‌دهیم و بی‌کسی را در آن می‌جوییم، در حالی که در خضر، نماد عقل و هدایت، تنها به دیدی از خطر و تازیانه می‌نگریم.

هوش مصنوعی: وجود مطلق به خودی خود نیاز ندارد که خود را نشان دهد و هر آنچه که در نظر ما می‌آید، زودگذر و فانی است.

هوش مصنوعی: ما هیچ ترسی از تغییرات و بی‌ثباتی‌های حواس نداریم و این چالش‌ها را در واقع فرصتی برای سود و پیشرفت می‌دانیم.

هوش مصنوعی: دل های آزادگان تحمل بار وظایف و درخواست های دیگران را ندارند و ما می دانیم که برای رسیدن به هدف های بزرگ، باید از دیگران کمک نگیریم.

هوش مصنوعی: ما نور و درخشندگی آفتاب و ماه را به چشم‌های خشمگین و پرشور شیر نسبت می‌دهیم.

هوش مصنوعی: ما به حقیقت و واقعیت دست یافته‌ایم، حتی اگر از دنیای مادی و ظاهری چشم بپوشیم. در نظر ما، آسمان پر از غبار و دود است و نمی‌تواند جایگاه خالصی باشد.

هوش مصنوعی: اگر چه شور و هیجان محمود ممکن است جهان را به هم بریزد، اما ما می‌دانیم که در نهایت، نتیجه کار ایاز برای محمود مشخص خواهد شد.

هوش مصنوعی: ما با دلی که هیچ آرزویی ندارد، عشق را می‌پذیریم و می‌دانیم که این احساس، همچون آتش است که بدون دود وجود دارد.

هوش مصنوعی: آزادگان به سادگی تحت تأثیر خودپسندی نمی‌روند و ما وجود آن‌ها را به گونه‌ای می‌دانیم که حتی زهرآلودترین تهدیدها هم نمی‌تواند آن‌ها را متزلزل کند.

هوش مصنوعی: اگر در خانه کسی حلقه در وجود داشته باشد، اما او از آن بی‌خبر باشد، ما چشم‌های باز او را نادیده می‌دانیم.

هوش مصنوعی: در این دنیا، ادعای وجود داشتن به معنای این است که انسان در واقعیت نیازی به اثبات خود ندارد. هر کسی که در زندگی به زوال و از دست رفتن می‌رسد، ما او را همچنان موجود و زنده می‌دانیم.

هوش مصنوعی: در شبستان امام رضا، صحبت‌هایی که با زبان می‌شود، هیچ شکایتی از سر ظلم و بی‌عدالتی ندارد. ما می‌دانیم که شمعی که به ناحق خاموش شده، راضی است و این وضعیت را قبول کرده است.

هوش مصنوعی: در دل هر کسی که صائب، احساس ناراحتی و درد وجود نداشته باشد، ما به سادگی او را مانند عودی که با وجود نداشتن عطر و بوی خوش، فاقد ارزش است، می‌دانیم.