هوش مصنوعی: اگر به مدت دو روز خاکی شوم و به فراموشی بروم، تو چشمانت با خیال من از غبار عشق پاک می‌شود.

هوش مصنوعی: جامی که پر از شراب است از دست لرزانش می‌ریزد. این حالتی از اضطراب و بی‌قراری است که از وصال محبوب ناشی می‌شود و هیچ چیزی نمی‌تواند تسکین دهد.

هوش مصنوعی: جان من به لب رسیده و منتظرم تا لحظه‌ای که آب از تیغ تیز دردِ جدایی‌ام بریزد.

هوش مصنوعی: چشم‌های من به خاطر خشکی‌ام مانند کاغذ ابری شده است و همچنان دنیا با سنگینی قلبش بر من فشار می‌آورد.

هوش مصنوعی: بهتر است از سر پیر مغان دوری کنم، زیرا دردسرهایی که مستی برایم به همراه دارد، از حالت خماری و بی‌حالی‌ام بیشتر است.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد با وجود زخم‌هایی که از مشکلات و دشواری‌ها دارد، هنوز هم در دل امید زندگی جاری است. اگرچه زیبایی‌ها و سرسبزی به او لحظه‌ای می‌دهند، اما این زیبایی‌ها موقتی هستند و او باید با واقعیت‌ها و زخم‌های زندگی کنار بیاید.

هوش مصنوعی: شوق و غیرت من به زندگی همیشگی، مثل خاری است که در دل دارد، آن کسی که بهار را با ویژگی‌های خاص و سبک‌سرانه‌اش به من هدیه می‌دهد.

هوش مصنوعی: مدعایش این است که او می‌خواهد دامن پاک و بی‌گناهی‌اش را مورد آزمایش قرار دهد. اگر گاهی در خلوت با او باشم، می‌تواند بر من تاثیر بگذارد.

هوش مصنوعی: من از لب شیرینت راضی‌ام، حتی با یک ناسزای تلخ. آن ظالم فقط به من وعده بوسه و نزدیکی می‌دهد.

هوش مصنوعی: در گلویم مانند صدف، به خاطر خستگی، چند قطره اشک جمع شده است، اگر بهار مانند ابر باران بدهد.

هوش مصنوعی: اگر دل من دچار نفوذ و تردید شود، چشمم دیگر به کجا راه نمی‌برد؛ چرا که این دیوار نیلی رنگ به من اجازه نمی‌دهد که به بیرون از خودم نگاه کنم و راهی بیابم.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه سوالاتم بسیار سنگین و دشوار هستند، گویی کوه به من پاسخ می‌دهد و به جای جواب، تنها انتظار را به من تقدیم می‌کند.

هوش مصنوعی: من از عشق او به اندازه‌ای راضی هستم که فقط با خیال او آرام می‌گیرم؛ همان‌طور که گلی بی‌خار می‌تواند خستگی را از من دور کند.