هوش مصنوعی: وقتی صحبت بی‌قصد و بدون هدف باشد، تأثیر دیگری پیدا می‌کند. همچنان که از آب زلال، صدف، مروارید به دست می‌آورد.

هوش مصنوعی: وقتی تصمیم و اراده بر کار پیش بیفتد، دیگر راهنما و هدایت‌گری در کار نیست. اشتیاق به وصل و ارتباط، مانند شکر که به مور می‌دهد، بر آدمی تأثیر می‌گذارد و آن را پر می‌کند.

هوش مصنوعی: در زمان سختی و قهر، کاری از بزرگان که در دل فراخی دارند، بسیار زیبا و دلنشین است. در دل دریا که از امواج و طوفان آسیب می‌بیند، همزمان می‌تواند عطر خوش عنبر را به مشام برساند.

هوش مصنوعی: هرچند مشکلات و دردها بسیار سخت و آتشین به نظر می‌رسند، اما اگر دل انسان قوی و محکم باشد، می‌تواند به راحتی بر آن‌ها غلبه کند. همانطور که موم با داشتن جسارت، توانایی پرواز دارد، انسان نیز می‌تواند بر ترس‌ها و چالش‌ها فائق آید.

هوش مصنوعی: در ترازوی سخاوت، که ارزشمند و پرارزش است، هیچ کم و کسری وجود ندارد. بخشش و رحمت خود را به اندازه گل و خار تقسیم می‌کند، بدون اینکه به چیزهای بی‌ارزش توجه کند.

هوش مصنوعی: با گذشت زمان، کسی که در عمق وجودش ارزش و محبت را جستجو می‌کند، به نوعی دگرگونی شگفت‌انگیز دست پیدا می‌کند و مانند مرواریدی که در صدف شکل می‌گیرد، به گوهر بدل می‌شود.

هوش مصنوعی: ناراحتی و درد درون من مانند آتش زنده است و به آرامی نمی‌گذارد. این زمین گرم، یادآور روز قیامت و دشت آن روز است.

هوش مصنوعی: نهایت ناامیدی در زندگی از زندگی ابدی هم بالاتر است، چون آب حیات هم نمی‌تواند شادی و رضایت کامل را به کسی بدهد.

هوش مصنوعی: دل به کوی یار می‌زند و حتی ذرات خاک ما را هم در خود گنجانده است. این دل شاداب و سرزنده همچون آتش در من می‌افروزد و به من نیرو می‌دهد.

هوش مصنوعی: هر کسی که در برابر بی‌غیرتی و ننگ بی‌تفاوت باشد، نمی‌تواند به خوبی‌ها و زیبایی‌های زندگی دست یابد و در نتیجه، از روح و رنگ خونین کبوتر، چیزی نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: هر کجا که باشد، تأثیر سخن او بسان تیغی برنده است که از فولاد ساخته شده و جوهرش را می‌نمایانَد.

هوش مصنوعی: هر کسی که نیازمند است، اگر بصیرت و درک درستی داشته باشد، می‌تواند به عشق و رحمت الهی دست یابد؛ چرا که دروازه آن همیشه به روی همه باز است و هر دو جهان را می‌توان از این در به دست آورد.

هوش مصنوعی: این دنیا فرصتی اندک به ما می‌دهد. هر کسی که مانند شمع در شب می‌درخشد، در صبح زود ممکن است از آن روشنایی محروم شود.

هوش مصنوعی: ما با دست‌های کم‌رنگ و تنگ خود راضی هستیم، چون روزگار برای ما این سختی را به آسانی در برابر صدها نعمت و ثروت نمی‌سازد.

هوش مصنوعی: صائب با دل شکسته خود، که داغی سنگین بر آن است، به هر کسی که می‌بیند نگاه می‌کند و مانند درخت صنوبر که به صورت عمودی و استوار رشد می‌کند، احساس می‌کند که زندگی در حال افزایش و پیشرفت است.

هوش مصنوعی: ما عادتی نداریم که از ظلم روزگار شکایت کنیم؛ دل پر از زخم ما، به کلمات ما حالتی متفاوت می‌بخشد.