هوش مصنوعی: ما در زندگی که وفادار نیست، به امید یاری و کمک هستیم و در زمان سختی‌ها و مشکلات، از دلخوشی به خودداری و پرهیز داریم.

هوش مصنوعی: در باغی که خاک حتی از باد هم جلوتر می‌رود، ما به گل‌ها و شبنم وفاداری امید داریم.

هوش مصنوعی: اگر آدمی به حالت بی‌هوشی و غفلت باشد، نمی‌تواند از دیوار خود دفاع کند. در جایی که ما به هشیاری و بیداری نیاز داریم، باید از خطاها و وسوسه‌ها دوری کنیم.

هوش مصنوعی: ما در دام آرزوهای بلند مدت خود گرفتار شده‌ایم و از خواب و خیال بیدار نمی‌شویم، اما همچنان به امید دستیابی به خواسته‌هایمان هستیم.

هوش مصنوعی: آیینه ما با صیقل دادن تبدیل به هلالی کوجک و کمرنگ شده است و ما همچنان از روشنگران انتظار کمک و حمایتی داریم.

هوش مصنوعی: ما چنان به خود سختی داده‌ایم که برای هر یک از موهایمان بار سنگینی مانند کوه آهن را تحمل می‌کنیم، اما با این حال هنوز هم آرزوی آزادی و راحتی داریم.

هوش مصنوعی: در این دنیا، وقتی که انسان به دنبال بی‌نیازی باشد، برای تلاش‌ها و کارهایش پاداشی نمی‌بیند. از نادانی و بی‌خبری، به امید پاداشی برای بی‌کاری و تنبلی نشسته‌ایم.

هوش مصنوعی: در آیینه، ما چیزی از آنچه که از سرنوشت و تقدیر انتظار داریم، نمی‌بینیم. روشنگران و افراد آگاه نیز نمی‌توانند آنچه را که در افکار ماست، در چهره و پیشانی ببینند.

هوش مصنوعی: ما مانند گنجی با ارزش هستیم که نمی‌توانیم مثل ساختمانی بزرگ از دنیا بهره ببریم. پس چه انتظاری از معماری و ساختن داریم؟

هوش مصنوعی: ساده‌لوحی را ببین که گمان می‌کند با سوهان ناهموار، چرخ نمی‌تواند صاف شود، اما ما هنوز انتظار داریم که راهی هموار پیدا کنیم.

هوش مصنوعی: کعبه از شدت عشق و خواهش در دل ما، به مانند گوهری ارزشمند در دستان ما قرار می‌گیرد. زلف معشوق و زیبایی او به قدری دلرباست که ما به آرزو و امید داریم به او برسیم.

هوش مصنوعی: ما در صحبت‌های خود به مسائلی مانند خاکستر و آینه می‌پردازیم و از آن‌جا که تا به امروز کسانی را دیده‌ایم که با سیاه‌کاری‌ها و طمع‌ها، نام و نشانی یافته‌اند، ما هم به دنبال دستیابی به موفقیت و روسفیدی هستیم.

هوش مصنوعی: یوسف ما در لباسی که به نظر مضر می‌رسد ظاهر می‌شود و از دید صائب، به خاطر اینکه ما از برادران او هستیم، چرا باید به کمک او امید داشته باشیم؟