هوش مصنوعی: وقتی زیبایی بدون پرده و مستتر نمایان می‌شود، دل‌ها دچار درد و رنج می‌شوند و زمین مانند پارچهٔ گرانبهای اطلس می‌شود، همچنان که شمشیری که از نیام بیرون می‌آید، خطرناک و بران خواهد بود.

هوش مصنوعی: عشق سوزان و پرشور، دل را تسلیم می‌کند و محبت، خلیل الله را با آتش گل و عطر ریحان مواجه می‌سازد.

هوش مصنوعی: عاشقان با ناله‌ها و فریادهای خود، زیبایی را سنگدل‌تر و بی‌رحم‌تر می‌کنند. در همین حال، آتش عشق همچون فغان بلبلان، دامن گل را نیز می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: چشم سیاه و زیبای کسی که در دل خط و نشان‌ها پنهان شده است، به زودی در فرصتی کوتاه جایی که ظلم و ستم در آن حاکم است، ویران خواهد شد.

هوش مصنوعی: من بخاطر عرق‌خواری‌هایم به جایی رسیده‌ام که دیگر نمی‌توانم ادامه دهم و از آن توبه می‌کنم؛ اما تصمیم دارم تا جایی پیش بروم که قیمت می پایین بیاید و دیگر ارزش نداشته باشد!

هوش مصنوعی: صحبت‌های زاهد هیچ‌وقت به صوفی نمی‌رسد؛ چرا که زیبایی در یک نگاه به آینه هم موجب می‌شود که او از خود دور و غمین شود.

هوش مصنوعی: کسی که به خاطر کینه و حسادتش به دیگران آسیب می‌زند، در واقع چهره‌ی خود را خراب می‌کند. افسوس برای آن کسی که در زندگی‌اش به وسوسه‌های دنیا و فرصت‌های زودگذر می‌پردازد و به میهمانی پرزرق و برق آنچه که جهان به او می‌دهد، می‌نشیند.

هوش مصنوعی: ظالم درگیری دارد که بدون ابزار و وسیله، خود را آزار می‌دهد؛ مانند گرگی که دندان ندارد و از خود خون می‌ریزد.

هوش مصنوعی: سیل بی‌کار است چون آب خانه را خراب کند. نفس انسان وقتی طغیانی کند، بدتر از شیطان می‌شود.

هوش مصنوعی: هرگز مرگ نمی‌تواند مانع از حضور من در این دیار شود؛ حتی در روزهای سخت و خشک، درختان این باغ مثل خار در زمین خواهند ماند.

هوش مصنوعی: به خاطر ورود نعمت‌های روحانی، تمام نقاط زمین روشن می‌شود و به‌گونه‌ای است که صبح با شادی و خنده می‌تابد.

هوش مصنوعی: عشق ما باعث شده که از درد و زخم‌های عاطفی بی‌نیاز شویم. اگرچه این دنیا در حال ویرانی است، اما با عدالت می‌توان آن را سریعاً سر و سامان داد.

هوش مصنوعی: وقتی صائب قلمش را به آغاز نوشتن برمی‌دارد، همچون این است که جوی تازه‌ای در اصفهان به وجود می‌آید.