هوش مصنوعی: وقتی دل از وابستگی به جسم رها شود، به آرامی از قید و بندها آزاد می‌گردد و مانند یک حباب که در آب می‌گذرد، خود را ناپدید می‌کند و به وسعت دریا می‌پیوندد.

هوش مصنوعی: قفل دل آدمی را تنها با تلاش و کوشش می‌توان باز کرد، و این تلاش باید همچون ضربه‌های سنگین بر سینه باشد تا در دل به روی محبوب گشوده شود.

هوش مصنوعی: از چشم بدی که ممکن است به من آسیب برساند، به سنگ و آهن پناه می‌برم؛ چون زمانی که شرارت نمایان شود، باید در برابر آن مقاوم باشم.

هوش مصنوعی: می‌توانم در برابر دشواری‌ها استقامت کنم و روزهای سخت را تحمل کنم. صبر و شکیبایی‌ام به حدی است که منتظرم نشانه‌ای از زیبایی یا روشنایی در زندگی‌ام پیدا شود.

هوش مصنوعی: در حالتی از شگفتی به سر می‌برم که در دیدار، سخن و صدا بی‌معنا هستند. مانند طوطی که در برابر آینه گیج و حیران مانده، به فکر می‌کنم که چگونه می‌توانم بیان کنم.

هوش مصنوعی: وقتی دل انسان به حال مرگ بی‌هیجان و جنون دچار نشود، چه زمانی؟ وقتی که خلوت گور مانند جامی خالی از شراب باشد.

هوش مصنوعی: این عشق چنان شور و شوقی دارد که حتی صدها منصور (مردان بزرگ و سرشناس) را از پا درآورده است. از کجا بدانیم که این احساس عشق چه زمانی از سرمان می‌رود و چه زمانی آرزوهای ما بر باد می‌رود؟

هوش مصنوعی: هر نیروی جادویی با نام باد به کار افتاده است و گلبرگ‌های دل از نسیم صبحگاهان بهار باز می‌شوند.

هوش مصنوعی: احترام و اعتبار واقعی، با بخشش و بخشندگی به دست می‌آید و انسان‌های کم‌همت نمی‌توانند چنین کاری کنند. در زمان‌هایی که شرایط مناسب است، حتی اگر دست‌مان خالی باشد، هم می‌توانیم از منابع ناشناخته بهره‌مند شویم.