هوش مصنوعی: لحظه‌ای که آن زیبایی و ظرافت از نظر دور می‌شود، مانند این است که زیبایی‌های دریا و معادن طلا از دید و دل ما ناپدید می‌شوند.

هوش مصنوعی: در بیابانی که شور و شوق ما در حال سوختن است، ردپای شتر به‌طور پیش‌دستانه بر روی بار قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: اگر کوچه‌باغ زلف‌ها پایان نداشته باشد، نباید نگران بود؛ چون می‌توان با مژگان به هر جا که دل می‌خواهد، رفت.

هوش مصنوعی: در اعماق هر خطر و مشکلی، فرصتی برای شکار وجود دارد؛ به آهوی مغرور نگاه کن که چقدر بی‌خبر و بی‌احتیاط در حال حرکت است.

هوش مصنوعی: از زمین‌گیر شدن دست بردار و به جلو حرکت کن، چون نشانی از سنگینی بار خود نداری. راه، با تواضع و آرامش، از خانه‌ای به خانه‌ دیگر ادامه دارد.

هوش مصنوعی: به من طعنه نزن که فراموشی دچارش شدم، کمی از خودت شرم کن و به چهره‌ات در آیینه نگاه کن؛ آیا این چهره هرگز از مقابل چشمانت نخواهد رفت؟

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی و خوشمزگی چیزی اشاره دارد که از دوردست‌ها به سوی معشوق می‌آید. او حس می‌کند که این زیبایی شبیه به گربه‌ای است که با سر و صلابت به طرف عاشق می‌آید، اما در عین حال به لطافت و ظرافت یک مرغ نیم بسمل که با احتیاط و آرامش حرکت می‌کند. این تضاد نشان‌دهنده جذابیت و پر رمز و راز بودن عشق است.