هوش مصنوعی: شب، وقتی که قامت زیبای او همچون شمعی در این خانه می‌درخشید، تا سحر معشوقه بی‌پروا و شجاع به دنبال پروانه‌ها بود.

هوش مصنوعی: من تا زمانی که قدرت و امکانات داشتم، به مقام و جایگاه نرسیدم. زمانی که دچار مشکل شدم و از توانایی‌هام کاسته شد، با کمبودها و سختی‌ها مواجه شدم.

هوش مصنوعی: موهای من مانند امواج دریا است و من هنوز درگیر چالش‌ها و ناملایمات زندگی نیستم. سال‌ها مثل ارّه پشت نهنگ، بخشی از من بوده و به آرامی به من شکل داده است.

هوش مصنوعی: یک روز، آتش به نخل خواهد افتاد؛ نخیلی که با زحمت و تلاش برای بازی بچه‌ها تربیت شده بود و روزی سنگ‌هایشان را به عنوان خوراکی برای مردم دیوانه به کار می‌برد.

هوش مصنوعی: روش بی‌احترامی به شاهان شایسته نیست و بی‌زحمت، فریب‌کاری پرویز کار غیرقابل قبولی است.

هوش مصنوعی: وجود او به قدری خاص و بزرگ است که هیچ کسی نمی‌تواند او را در آغوش بگیرد. اگرچه من هر تیر و کمانی را دیده‌ام که در کنار هم هستند، اما او به هیچ کس تعلق ندارد.

هوش مصنوعی: کوه را مانند شتر لیلی که در بیابان wandering می‌کند، به تصویر کشید که ناله‌اش حرارتی را نشان می‌دهد که در زنجیر این دیوانه نهفته است.

هوش مصنوعی: بی تو، حتی بهشت و گلستان هم برایم خالی و بی‌معنی است و زیبایی‌های آن برایم مانند دودی است که در ماتم و غم از دست دادن تو به چشمم می‌آید.

هوش مصنوعی: کیفیت آن چشم را نمی‌توان با زیبایی‌های آهو مقایسه کرد، چرا که در مکان تماشای او، آینه‌ها به مانند میخانه‌ای هستند که زیبایی و جذابیت را نمایان می‌سازند.

هوش مصنوعی: اگر زنار ما پاره نشده، تقصیری ندارد؛ چرا که ما دستمان در زیر سنگ تسبیح صد دانه‌ای قرار دارد.

هوش مصنوعی: شمعی که در ویرانه‌ام روشن بود، هیچ‌گاه از امنیت خود مطمئن نبود، زیرا در شب، مهتاب خیال او، فضای این خانه غمزده را روشن کرده بود.