هوش مصنوعی: تا زمانی که کنترل و اختیار ناقص من در دست خودم بود، تا زمانی که پاهایم به خاطر خواب سنگین بر زمین افتاده بود.

هوش مصنوعی: رحمت خداوند بر انسان‌های ناتوان، حایلی از حفاظت و نگهداری ایجاد می‌کند. من در گذشته، در برابر ددمنشانی مانند صیاد، خود را در امان می‌دیدم و از اینکه در دام افتاده‌ام، آسوده بودم.

هوش مصنوعی: در چشمانم خواب سنگین و پر از اشک داشتم، و بستر و بالش من مانند لاله‌ای بود که از روی سنگ نشسته باشد.

هوش مصنوعی: از پاکی و صفای قلبم، دنیا برایم تیره و تار شد. دیو یوسف وقتی در آیینه‌ام نمایان شد، زنگ زده و کثیف بود.

هوش مصنوعی: عدل خداوند عذاب قبر را از من برداشت، زیرا چهار دیوار جهان مادّی بر من تنگ و محدود بود.

هوش مصنوعی: محبت باعث شده بود که دل من خود را بشناسد و از شیرینی این احساس، دائماً در بند آن باشم و احساس تنگی کنم.

هوش مصنوعی: در روزی که آهن در دل سنگ جا داشت، صدای من مثل زنگ، در هر فاصله‌ای به گوش می‌رسید.

هوش مصنوعی: صائب می‌گوید که مانند طوطی، ما کلامی خشک و بدون احساس نداریم. بلبل ما در باغ عشق و زیبایی در حال سرودن و پرواز است.