هوش مصنوعی: تا وقتی که چهرهٔ زیبا و بهشتی او در ذهنم بود، پرده‌هایی که بر چشمان حیرانم کشیده شده بود، مانند نقاب حوریان بود.

هوش مصنوعی: در کدویم، درختی که نماد وحدت است، خوشحالی و دلخواهی به دست آمد. این شراب خام و ناچیز بود تا زمانی که در ظرف منصور ریخته شد و ارزش پیدا کرد.

هوش مصنوعی: بدون فکر و تأمل، زبانم را از سکوت برداشت و شیرینی را که در خانه زنبور بود، با طعمی متفاوت احساس کردم.

هوش مصنوعی: در حال حاضر قدرت و ثروت قارون بر زمین حاکم است و آن زمان که او به شکل پنهانی در جامعه وجود داشت، به پایان رسیده است.

هوش مصنوعی: من همیشه آبروی فقر را حفظ می‌کردم، زیرا کاسه‌ای که در دست داشتم، مانند کاسه‌ای باارزش و گران‌بها بود.

هوش مصنوعی: ما از تو چیزی نخواستیم و هرگز از تو انتظار نداشتیم که به ما چیزی بدهی، ای کسی که به ظلم و بیداد معروفی. شنیدن شکایت ما از تو، از آن‌جا که تو آدمی با مروت نبودی، دور از انصاف به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: دست و دلم از رفتن فرهاد به شدت سرد و بی‌روح شد. اگر هم قدرتی داشتم، نمی‌توانستم از پس این حال سخت برآیم.

هوش مصنوعی: در اثر درگیری‌ها و تغییرات زمان، من آرامش پیدا نکردم. چرخ روزگار همچون کمان در زندگی من فشار و سختی ایجاد کرد.

هوش مصنوعی: در حال حاضر، چیزی که توجه را جلب می‌کند، موجودی است که به خاطر حماقت‌ها و غفلت‌ها در کنار زیبارویان قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: ما از ویژگی‌های عالی خود چیزی جز جلوه‌ی کمال ماه کامل ندیدیم و این دیدگاه ناشی از چشم حسود است.

هوش مصنوعی: صائب، می‌گوید که هر کسی که از نعمت‌های دنیا راضی و قانع باشد، باید تلخی و سختی‌ها را با شیرینی و زیبایی درک کند، چرا که زهر فنا (مرگ و فنا) را هم می‌توان به شکلی شیرین و دلپذیر در زندگی پذیرفت.