هوش مصنوعی: تا زمانی که آسمان بر روی ما بود، با ما به ناحق رفتار می‌کرد و همیشه بر روی ما مانند انسانی مقتدر و سلطه‌گر سیلی می‌زند.

هوش مصنوعی: ما هر چقدر هم که درد و غم را به اشتراک گذاشتیم و احساسات خود را بروز دادیم، اما در دل ما غم‌ها و مشکلات عمیق‌تری باقی ماندند. این غم‌ها همچون چیزی محکم و مقاوم بودند که از جنس فولاد به نظر می‌رسیدند.

هوش مصنوعی: سرو، مانند شمشیری با زهر، به سمت ما می‌آمد؛ زیرا چشمانم به قدری از دیدن گلستان بی‌تو افسرده بود که حال و روز خوبی نداشتم.

هوش مصنوعی: احتیاط کن از افرادی که خود را دیندار و پاک‌دامن نشان می‌دهند، زیرا من هر شخص دیگری را که با ظاهری خشن و نامناسب دیدم، متوجه شدم که در واقع خانه‌ی صیاد است.

هوش مصنوعی: اهل هنر به بزرگانی که در تاریخ و فرهنگ شناخته شده‌اند، اهمیت می‌دهند و نام آن‌ها را به زبان می‌آورند. اگر از بلندای بیستون صدایی می‌آمد که یادآور داستان فرهاد باشد، به همین دلیل است که یاد و آوازه او در دل‌ها زنده است.

هوش مصنوعی: ایام گذشته را به یاد می‌آورم که بر ما به‌خاطر آزادگی‌مان، سایه‌ای چون بال پرنده‌ای بر سر بود، اما در واقع، همان سایه به نوعی مانند سایه جلاد بر ما احساس می‌شد.

هوش مصنوعی: دلش از توجه به مردم و پذیرش آنها دور شده بود. در این میان، ما را با دستانی که نشان از ناکامی داشت، به چالش کشیدند.

هوش مصنوعی: ستاره ما تا زمانی که نور دولت روشن باشد، بر چراغ مهمانی ما سایه حمایت داشته باشد.

هوش مصنوعی: هر فردی که با ندامت و پشیمانی به دل ما زخم زده، به نوعی دچار سوختگی و ناراحتی است. درمان این زخم‌ها از خاکستر درد و رنج صیاد (شکارچی) به دست می‌آید.

هوش مصنوعی: ما ناله‌ای سر دادیم و درون خود را آتشین کردیم، زیرا آرامش ما تنها به یک فریاد بستگی داشت.

هوش مصنوعی: صائب در این بیت به یادآوری می‌آورد که پرسش از بزرگ‌ترها و احترام به مراسم و سنت‌ها، هر چند به ظاهر ساده باشد، می‌تواند اثرات خاصی بر روی زندگی انسان بگذارد. او به نوعی اشاره می‌کند که جشن و سرور در زندگی مردم همواره باید ادامه داشته باشد و این بزرگداشت‌ها در واقع به نوعی شگون و برکت برای جامعه به حساب می‌آید.