هوش مصنوعی: در حین صحبت و گفتگو، تو را به نوشیدن از شیشهٔ هوش دعوت می‌کنند، در حالی که بهشتی که در آن قرار داری، از لبان بی‌صدا و خاموش تو برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: موهایم را از عطر خوش آن دو زلف پیچیده در هم می‌کنم، تا لب‌هایی که لبخندشان از صبح زود زیباتر است، به من هدیه شود.

هوش مصنوعی: دل شکسته‌ات را مانند چوب عود خام بر آتش بگذار تا دختران پری‌چهره گفتار شیرین را در آغوشت قرار دهند.

هوش مصنوعی: برای اینکه در گلستان دنیا از زیبایی‌ها و لذت‌ها بنویسیم، نخست باید دردها و مشکلات را پشت سر گذاشت و به جایگاه امنی رسید. همچنان که خانه زنبور به آرامش نیاز دارد، دل ما نیز باید از زخم‌ها رهایی یابد تا بتوانیم از زیبایی‌ها سخن بگوییم.

هوش مصنوعی: این محفل از سکوت و آرامش پر شده و تو اگر به خودت بیایی و هوشیار شوی، شاید بخواهی از این جمع خارج شوی.

هوش مصنوعی: اگر کسی به تو گوش کند و به حرف‌های تو توجه کند، می‌توانی با آرامش به او فریاد بزنی، اما اگر کسی بی‌توجه باشد، همین وحشت و اضطراب در دل تو باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: اگر خود را از روی اختیار به خروش نیاوری، عواطف خود را بی‌دلیل بروز نده، صائب؛ زیرا اگر چیزی در درونت به جوش آید، آن را به اجبار نمی‌توان پیش‌بینی کرد.