هوش مصنوعی: کی کسی به صاحبان روحانیت و اهل دل، مال و ثروت دنیا را می‌دهد؟ همان‌طور که آب را از سرچشمه، به سوزن نمی‌دهند، پس مال دنیا نیز به آنان نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: کیست که بتواند این سفال خشک را سیراب کند؟ چرا که حتی از دریا هم به الماس آب نمی دهند.

هوش مصنوعی: جوانمردان با مهارت و تدبیر خود، دشمنان را با ملایمت و مسالمت از میدان به در می‌کنند و به نوعی بر آنها غلبه می‌کنند.

هوش مصنوعی: برخی افراد به خاطر درک نادرست و کوتاه‌نظری، ارزش‌های معنوی و روحانی را فدای منافع دنیوی خود می‌کنند و به راحتی از دست می‌دهند.

هوش مصنوعی: افراد دانا و بیداری که از نفس سرکش و نابودگر در درون خود مطلع هستند، چگونه می‌توانند فرصتی برای مجازات دیگران فراهم کنند؟

هوش مصنوعی: اندیشه‌های بی‌ارزش کسانی که به سخنان خود تکیه می‌کنند، مانند آن است که زحمت و انرژی خود را بیهوده به دست باد می‌سپارند.

هوش مصنوعی: اگر دیوانگی به نوعی برتری بر عقل ندارد، پس چرا داغ عشق را بر سر انسان می‌گذارند؟

هوش مصنوعی: افراد گوشه‌نشین و دور از جامعه هم از تنهایی و دوری از شهرت مصون نیستند، چون اگر پشت به کوه قاف کنند و خود را پنهان کنند، همچنان ممکن است آسیب ببینند.

هوش مصنوعی: شهر برای عظمت عشق مجال کافی نمی‌دهد، از این رو، دیوانگان به دشت و بیابان می‌رفتند تا آزادی و وسعت احساسات خود را بیابند.