هوش مصنوعی: کسی که دچار درد و زخم عاطفی شده، چطور می‌تواند از آن سکوت کند؟ جز تیر زخم‌هایش، چه چیزی دیگری می‌تواند دردهایش را بفهمد؟

هوش مصنوعی: دستی و شمشیری کجاست که مانند موجی از دریا، زخم‌های ما را از هم نپاشد و به عمق وجود ما آسیب نرساند؟

هوش مصنوعی: ای کسی که لب‌های زیبات، شوری مانند قیامت به وجود می‌آورد، لطفی کن بر زبان ناتوان ما که نمی‌تواند زخم‌های درونمان را بیان کند.

هوش مصنوعی: خون با رنگ‌های متنوع به شکایت می‌پردازد، اما در ظاهر زبان وجود ندارد، حتی اگر در دهان جای زخم ما باشد.

هوش مصنوعی: دردهای عمیق ما به قدری شدید است که مانند خون می‌جوشد و تیغی که به ما آسیب رسانده، سیراب شده است. یعنی زخم‌های ما به اندازه‌ای جدی هستند که حتی آب خوشی هم نمی‌تواند بر آن‌ها تاثیر مثبت بگذارد.

هوش مصنوعی: در اطراف زخم ما، همواره زیبایی و تلخی به هم آمیخته است، اما برای درمان و تسکین دردهای ما، راهی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: وقتی جوهر شمشیر را مانند موی آتش مشاهده کرد، باید از زیبایی و خطر آتش زبان زخم ما احتیاط کند.

هوش مصنوعی: هر قطره از خون ما به اندازه‌ای قوی است که می‌تواند طوفانی را به پا کند. ستاره‌ها به ما ثابت نمی‌کنند که آسمان زخم‌های ما را نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: هر غباری که از نمکدان تو در هوا بلند می‌شود، مثل این است که هوا از گرد و غبار به جا مانده از ما می‌پرسد که زخم‌های ما کجاست.

هوش مصنوعی: صبح که می‌رسد، ستاره نمی‌تواند بر دهان صبح خود بخیه‌ای بزند، زیرا وقتی زخمی بر دهان ما وجود دارد، بخیه‌ای نمی‌تواند آن را حفظ کند.

هوش مصنوعی: ما خود را در معرض نمایش نمی‌گذاریم؛ چون کسانی که ما را نمی‌بینند، هیچ‌کس نمی‌تواند درد زخم‌های ما را درک کند.