هوش مصنوعی: بی‌توجهی به نصیحت‌ها باعث می‌شود که دل خودپرست ما دچار سختی و سنگینی شود و خواب‌های ناپخته و خام ما مانند کبابی سرخ نشده، تلخیِ بیشتری را تجربه کند.

هوش مصنوعی: هر کسی که به خوشبختی و موفقیتی دست پیدا کرد، با یاد ما فراموشی را از ذهن خود پاک می‌کند. در روزگار ما، اوج خوشبختی فراموشی است.

هوش مصنوعی: قسمت ما از این شکارگاه فقط حسرت و ندامت است و اشک‌های تلخی که در چشمان ما جمع می‌شود، نشانه‌ای از دام و گرفتاریمان است.

هوش مصنوعی: مردم به خاطر زیبایی‌های خوبان و ابروهای کمانی آنها به کنج و گوشه‌ها پناه برده‌اند و این زیبایی‌ها همچون نعمت در زمان ماست.

هوش مصنوعی: هر کس به اندازهٔ درد دلش می‌نوشد، پس اگر کسی کم‌تر از دیگران است، نباید از دیگران انتظار داشته باشد که گنجایش کمتری داشته باشد. در واقع، صحبت از این است که هر کس بر اساس تجربیات و احساسات خود ظرفیت خاصی دارد و نباید به قیاس با دیگران بپردازد.

هوش مصنوعی: بوسه ما چه زمانی به آن لب خواهد رسید؟ کسی که به دلایلی نمی‌گذارد پیام ما به گوشش برسد.

هوش مصنوعی: ما از دعای خوب و نیکوی دیگران سپاسگزاریم و به کسی که با دشنام ما به تلخی زبان می‌آورد، توجهی نمی‌کنیم.

هوش مصنوعی: زندگی مانند شمعی است که تنها در آغاز استوانه‌اش روشن است و هر لحظه به سمت پایان پیش می‌رود. در واقع، زندگی به سرعت در حال گرویدن به پایان خود است، اما ما در آن غرق شده‌ایم.

هوش مصنوعی: دل آزاد ما به اندازه‌ای از امکانات پر نشده که به چشم‌های تنگ‌نظر و حسود قمری‌ها، به مانند سرو که قدش بلنده، بی‌شک چیز خاصی به نظر برسد.

هوش مصنوعی: زیبایی از نگاه‌های ما به وجود آمد، اما زیر پوششی پنهان شد و در حالی که ما امیدوارانه اصرار می‌کردیم، به این حالت درآمد.

هوش مصنوعی: در زمان سختی و مشکلات، افرادی که دل آزاد و پاک دارند، به طرز عجیبی مانند ماهیانی که در دام افتاده‌اند، به دور ما جمع می‌شوند. این نشان‌دهنده‌ی این است که در مواقع دشوار، افراد آزاداندیش به هم نزدیک‌تر می‌شوند و تحت فشارها قرار می‌گیرند.

هوش مصنوعی: کودک شاد و پرجنب و جوش از معلم دور می‌شود و زندگی برای ما دشوار و تلخ است. دل ما همواره به خودخواهی مشغول است.

هوش مصنوعی: زندگی ما مانند گلی است که پا در رکاب دارد و تا زمانی که دنیا به چرخش خود ادامه می‌دهد، خوشی ما نیز در دور خواهد بود.