هوش مصنوعی: دیوانگی لازم است تا زمین بازی کودکانم را پر از سنگ کنند و هر جا که برویم، به سمت من سنگ بیندازند.

هوش مصنوعی: من با وجود بیماری‌ام به واسطهٔ زیبایی دلبران حس شادی و نشاط بیشتری پیدا می‌کنم، به‌طوری که هر بار که به من آسیب می‌زنند، بیشتر زنده و سرزنده می‌شوم.

هوش مصنوعی: بر روی گل، آتشین شده از صدای من؛ این از لطف و بزرگواری نیست که مرا از این باغ دلبرانه دور کنند.

هوش مصنوعی: اگر به من اجازه دهند، تمام جواهرات را از صدف‌ها بیرون می‌آورم و پر از زیبایی و نعمت می‌کنم، مانند بارانی که در فصل بهار می‌بارد.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم به زبان ساده توضیح دهم، شاعر در اینجا می‌گوید که حتی اگر در شرایط سخت و ناپایدار مانند ابرهای در هم ریخته باشیم، هنوز به ما امیدی وجود دارد. اگر کسی بخواهد ما را آشفته و پریشان کند، اثر آن تنها بر روی خودشان خواهد بود و ما به شکلی می‌توانیم از این وضعیت به خوبی عبور کنیم.

هوش مصنوعی: مانند مور که از تواضع در خاک خود می‌سوزد، اگرچه در زیر پایم آتش عشق وجود دارد، اما اگر مقام و عزت من را از من بگیرند، مانند سلیمان، چه ارزشی دارد.

هوش مصنوعی: اگر مانند ماه نو به دست آیم، حتی یک تکه نان هم به من نمی‌دهند و مردم مرا با تیر بی‌رحمی هدف قرار می‌دهند.

هوش مصنوعی: چشمانم را بر جذابیت‌های عالم بسته‌ام و تنها آرزوی من این است که با یوسف همراه شوم، حتی اگر به زندان بروم.

هوش مصنوعی: من با تمام قدرت و غیرت خود در برابر بی‌احترامی‌ها ایستاده‌ام و اگر به جای حفظ آبرویم، مرا به ذلت بیندازند، هرگز زیر بار نخواهم رفت.

هوش مصنوعی: به خاطر لب‌های زیبا و خاص آن به من پیام داده‌اند و من با همین پیام راضی شده‌ام؛ به‌طوری‌که لایق آن هستم که خوبان مرا با بوسه‌هایشان غرق خوشحالی کنند.

هوش مصنوعی: وجود من همچون نوری درخشان و سوزان است که هر گاه نمایان شود، همه چیز را تحت تاثیر قرار می‌دهد. من شمعی نیستم که بخواهند در سایه پنهانم کنند.