هوش مصنوعی: کسانی که در زندگی شکست خورده و تلخکام هستند، هرچقدر هم که تلاش شود تا آنها را خوشحال کنند، نمی‌توانند خوشی واقعی را احساس کنند. در عوض، افرادی که در زندگی خوشحالی و شیرینی را تجربه کرده‌اند، می‌توانند از لذت‌های کوچک و شیرینی‌های زندگی نیز بهره‌مند شوند.

هوش مصنوعی: هر کسی که مانند مجنون به خاطر عشق سر از زنجیر ببرد و آزادانه در دشت و صحرا بگردد، به خاطر زیبایی‌های عاشقانه‌ای که در آن جاها می‌بیند، به دام محبت و زیبایی‌های خودشان گرفتار می‌شود.

هوش مصنوعی: هر شمعی که در جایی مقدس و زیبا روشن شود، از خاک به خواست پروانه‌اش، رابطه‌ای برای پیوند با آن پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: انسانی که دلش شاد نیست، چه در فقر و چه در ثروت، هرگز آرامش نخواهد داشت. او تنها زمانی احساس آرامش می‌کند که دیگران او را شاد کنند.

هوش مصنوعی: از آنجا که در مسیر سلوک، از وجود انسان به او زهر می‌خورانند تا او را به تلخی‌های مرگ و درد و رنج نزدیک کنند.

هوش مصنوعی: اگر آسایشی وجود داشته باشد، مانند سروهایی است که در دستانی خالی قرار دارند. افسوس بر نخل‌هایی که می‌خواهند رشد کنند اما در شرایط ناپایداری هستند.

هوش مصنوعی: آب وقتی که به روغن اضافه شود، صداهایی از دل آتش بلند می‌کند. وای به حال کسی که با چیز نادرستی در بند شود.

هوش مصنوعی: هر کس که به دیگران کمک کند و آن‌ها را یاری دهد، مانند صدفی است که از نوزادان خود محافظت می‌کند. ولی اگر در میان این کمک و یاری، کسی وجود نداشته باشد، نیکی به فرزندانش نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: هر کسی که از زیبایی‌های جهان هستی آگاه باشد، هرگز از خواب فنا برنمی‌خیزد، حتی اگر او را به بیداری دعوت کنند.

هوش مصنوعی: هر کسی که مثل صائب به درد و رنج عشق راضی باشد، دیگر نیازی به زیبایی‌ها و خوشی‌های ظاهری ندارد.