هوش مصنوعی: چشم پاک و معصوم ما مانند یک دام، آهوها را به سوی خود جذب می‌کند. حالتی شبیه به مجنون داریم و دیدگان‌مان به شکل حلقه‌ای تنگ شده است که در آن، عشق و زیبایی را محاصره کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: عزم و اراده ما به قدری قوی شده که می‌تواند به اوج برسد و به بالاترین مکان‌ها برسد، مانند اینکه انگار تاک ما به ساق عرش پیچیده شده است.

هوش مصنوعی: زمانی که دانه‌ای خوب در زمین پاک ما بیفتد، مانند صدفی که از دل خود مرواریدی را بیرون می‌آورد، ما نیز می‌توانیم آن قطره را به گوهر تبدیل کنیم.

هوش مصنوعی: هرچند ما بر روی زمین با humble و تواضع زندگی کرده‌ایم و آثار خاکی از خود بر جای گذاشته‌ایم، اما هیچ نگرانی از نیرنگ و خودخواهی آسمان یا سرنوشت نداریم که بر ما تسلط دارد.

هوش مصنوعی: ناتوانان به راحتی از مشکلات و دشواری‌های خود گلایه می‌کنند، اما ما که بی‌قدرتی خود را می‌دانیم، نمی‌توانیم بی‌صدا بمانیم؛ زیرا وجود ما همواره پر از درد و رنج است و مانند دودی که از آتش ناتوانی برخاسته، از درون ما خارج می‌شود.

هوش مصنوعی: نگاه کردن به جهان بدون حضور یوسف (عزیز) کار درستی نیست؛ چرا که حتی اگر یوسف در دسترس نباشد، هنوز هم بوی پیراهن او می‌تواند ما را متوجه وجود او کند و یاد او را زنده نگه‌دارد.

هوش مصنوعی: در دل ما دانش و اطلاعات فراوانی وجود دارد، اما چشمان ضعیف و کوتاه‌بین مردم چگونه می‌توانند عمق و فهم این دانایی را درک کنند؟

هوش مصنوعی: شمع در حال نوسان است، مانند برگ بید، و این نوسان در حالی است که پروانه بدون هیچ ترسی به جمع منتظر می‌آید.

هوش مصنوعی: زمین، که مانند دامن به ما چسبیده، باعث می‌شود که ما در مسیر خود احساس بندگی و محدودیت کنیم. از دل ما که پر از غم است، نمی‌توان هیچ غم دیگری بیرون آمد.

هوش مصنوعی: گرچه وجود ما به اندازه‌ی درخشش صبحگاه نمی‌درخشد، اما نگاه تازه و شاداب ما به گلستان، آن را سرشار از زندگی و زیبایی می‌کند.