هوش مصنوعی: شرم و زیبایی دلربا چه کسی می‌تواند آن را پنهان کند؟ مثل درخششی که در ابرهای بهاری است و بازی با تیغ را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: زیبایی و روشنی که در وجود حسن است، مانند اشک شبنم نمی‌تواند دامن گل را تزیین کند، چرا که دل‌های پاک و خالصی وجود ندارد تا آن زیبایی را درک کند.

هوش مصنوعی: آیا می‌تواند کسی با داشتن دلی پر از اندوه و غم، همچنان به زندگی ادامه دهد؟ آن کسی که با ناله‌ها و دردهای من بازی می‌کند، درست مانند کسی است که به زلف خود نوازش می‌کند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که سگ لیلی با مجنون آشنا شده، غزالان حرم در حال به رخ کشیدن زیبایی‌های خود هستند.

هوش مصنوعی: سینه‌ات را از تصویرها و نقش و نگارهای پیچیده خالی کن، زیرا که صبح، با محبت و بی‌ریا، به آغوش خورشید می‌رود.

هوش مصنوعی: بیابانگرد به خوبی می‌داند که ارزش یک lugar چه اندازه است، اما آیا کسی که در حبسی زندگی می‌کند می‌تواند زیبایی و جلوه کعبه را درک کند؟

هوش مصنوعی: کسی که به واسطه‌ی موفقیت و شانس، نعمت و خوشبختی را به دست می‌آورد، باید مانند چوب سپند باشد که در آتش می‌سوزد و بلافاصله دوباره خوشبو و سرفراز می‌شود.

هوش مصنوعی: حسن از توجه به کسانی که در شرایط سختی هستند غافل نیست. درخت سرو من با سایه‌اش به نحوی عاشقانه بازی می‌کند.

هوش مصنوعی: من به ماه نو تکیه می‌زنم و غیرت او را به دوش می‌کشم، زیرا او به خاطر رفاه و خوشبختی‌اش و برای مقابله با چالش‌ها تلاش می‌کند و بر سفره عالم خود را گسترش می‌دهد.

هوش مصنوعی: عشق و سکوت نمی‌توانند مانع بیان احساسات و زیبایی‌های ما شوند. آیا می‌توان این احساسات را محدود کرد و نگذاریم که پیوند ما از بین برود؟

هوش مصنوعی: اگر پرده‌ی نور فانوس مانع پرواز پروانه شود، شمع من با اشک‌هایش برای پروانه، بال می‌سازد.

هوش مصنوعی: در نزد دریا، چشمان آب از چشمهٔ پل، به آنچه در عشق دنیوی می‌گذرد اشاره می‌کند و عمر هر فردی که صرف این عشق می‌کند، نمایان است.

هوش مصنوعی: درد عشق نیازی به درمان ندارد، آن شخصی که ما را به چاره‌سازی و راه حل راهنمایی می‌کند، آدمی ساده‌لوح است.