هوش مصنوعی: نسیم در باغ، به آرامی سینه ما را می‌دزدد و داغ مرهم ما را از پنبه دامن می‌کشد.

هوش مصنوعی: ما در بیابان زندگی می‌کنیم و از عشق به طواف کعبه، روح و دل‌مان مانند بال پرندگان حرم می‌سوزد، و آه ما هم مانند صدای زمزم است که عذابی را به دوش می‌کشد.

هوش مصنوعی: وقتی کسی به خاطر درد و غم خود، دلی معذب و پریشان دارد، می‌تواند به این حالت درونی خود اشاره کند که باعث می‌شود تمام جهان را غرق در غم و اندوه کند. احساسات و غم شخصی به گونه‌ای است که بر همه چیز اطرافش سایه می‌اندازد.

هوش مصنوعی: جواهر خالص و با ارزش الماس نمی‌تواند با هیچ زخم یا آسیب‌دیدگی، دلتنگ و تغییر کند. حتی اگر با درد و رنج مواجه شود، همچنان ارزش و زیبایی خود را حفظ می‌کند.

هوش مصنوعی: لاله‌ای که در نور چراغ طور سر برآورده، دانه‌های شبنم را از خود رها کرده و این حالت، یادآور غم و اندوه عمیق ماست.

هوش مصنوعی: درد و رنج ما مانند نوری که از شمع می‌تابد، درخشان و قابل مشاهده شده است. آیا ممکن است با یک طوفان و حتی صد طوفان، شدت این سوختن ما کم شود؟