هوش مصنوعی: می‌خواهم به قدری تو را در آغوش بگیرم که حتی اگر قلبم را در فشاری مضاعف هم قرار دهم، باز هم تلاشم این باشد که تو را بیشتر در آغوش بگیرم.

هوش مصنوعی: سال‌ها گذشت و من مشغول جمع کردن درد و غم‌های خود هستم به امید اینکه روزی تو را در این دام گرفتار کنم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه ممکن نیست که لطافت چهره‌ات را مشاهده کنم، هر کجا که نگاه کنم، تو را در ذهن دارم.

هوش مصنوعی: اگر در حال مستی مرا سر سجده ببینی و به زانو درآیی، هرگز اجازه نمی‌دهم که بوسه‌ای بر لب‌های شراب‌آلود من گذاشته شود.

هوش مصنوعی: می‌توانم بگویم که زیبایی تو مثل گل نیلوفر است و من بدون هیچ تردیدی تو را به آغوش می‌فشارم، همان‌طور که ظرف تنگی می‌تواند چیزی را در خود جای دهد.

هوش مصنوعی: نگاه سرد و بی‌احساس من، بی‌انصافی است که چشمم به تو بیفتد. من به دلیل شرایط خودم نمی‌توانم به تو نزدیک شوم و تنها در حالت ناامیدی، مانند خاری در دیوار، به تو فکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر از زبان من صدایی شنیده نشود و سکوت برقرار باشد، هر چند که اندکی غبار از یادگار کلماتم بر دل تو باقی مانده باشد، باز هم چیزی از احساساتم کم نخواهد شد.

وقتی حواسم به تو است که گم نمی شوم در هر عالمی. هستی من در هستی توست.

هوش مصنوعی: ای کسی که از من می‌پرسی چه اتفاقی افتاده که دیگر نشانی از من نیست، باید بگویم که خودم را گم کرده‌ام تا بتوانم تو را جستجو کنم.

هوش مصنوعی: ای آرامش قلبم، حال من را نپرس. تو دل خوشی داری، پس چرا می‌خواهی ناراحتم کنی؟