هوش مصنوعی: هیچ چیز مانند بال و پری نیست که بخواهم دور تو بچرخم، اما از عمق دل می‌خواهم در هر نگاه دور تو بچرخم.

هوش مصنوعی: من وقتی که در کنار تو هستم و بی‌دست و پا می‌شوم، چطور می‌توانم زیبایی تو را تماشا کنم؟

هوش مصنوعی: ای کاش می‌توانستم مانند پرگاری با پایه‌ای محکم، دور تو بچرخم تا به تمام آرزوهایم برسم.

هوش مصنوعی: من بر روی زمین خاکی رد پای خود را بر جا گذاشته‌ام، به امید این که شاید روزی تو را به خود جذب کنم.

هوش مصنوعی: تو هیچ‌گاه قدم‌های خودت را نمی‌بینی، از همین رو به خاطر زیبایی و محبت تو، در انتظار چه چیزی باید در گرد و خاک راه تو بیفتم؟

هوش مصنوعی: خورشید و ماه از دور تو را می‌بوسند، من در این سرزمین کدام ذره‌ام که به دور تو بچرخم؟

هوش مصنوعی: با توجه به اینکه ارزش و مقام من در برابر بزرگی این محفل کم است، چشم دوخته‌ام به حلقه‌ی در، به امید اینکه تو به من توجه کنی.

هوش مصنوعی: دست‌هایم از گرد و غبار یتیمی پر شده است و مانند جواهری درخشان، تو را در خاطر خود نگه می‌دارم. می‌خواهم بدانی که چقدر برایم ارزشمند هستی.

هوش مصنوعی: در سرزمین سلیمان، شخصی قوی و با اراده وجود دارد که به خاطر قدرت و عظمتش، یادآوری می‌شود. از سوی دیگر، من خود را مانند یک مورچه می‌بینم که نمی‌توانم به چنین عظمت و قدرتی دست پیدا کنم.

هوش مصنوعی: هر کس در هر مکانی باشد، به یاد نیکویی‌های تو گردهم می‌آیم، مانند تسبیحی که از راه‌های مختلف جمع می‌شود تا تو را به یاد بیاورد.

هوش مصنوعی: از وجود خاکی من تنها سرمه‌ای باقی مانده است. کجاست آن بختِ خوشی که مرا به سوی خود جذب کند؟

هوش مصنوعی: با وجود اینکه به خاکستر تبدیل شدم، همچنان از خدا می‌خواهم که به من بال پرواز عطا کند تا دوباره دور تو بچرخم.

هوش مصنوعی: اگر دچار سردرگمی نشوم، می‌توانم به راحتی تو را راهنمایی کنم و مسیر درست را نشان دهم.