هوش مصنوعی: گل لاله با شبنم خود فریب تو را می‌زند و رنگ و طعم گلبرگ را به رنگ و طعم لعل (رنگین‌کمان) تبدیل می‌کند، به طوری که انگار زندگی را به شگفتی و عشق آمیخته است.

هوش مصنوعی: نگاه پرحرارت من باعث شد که زیبایی تو تمام دنیا را تحت تاثیر قرار دهد و از اطاعت من، ابروی قوس‌دار تو تبدیل به محل عبادت شد.

هوش مصنوعی: در سرزمین خالص من، حس حرص و تملک وجود ندارد و تنها قطره‌ای باران می‌تواند مرا سیراب کند.

هوش مصنوعی: هر کسی که با اشک و غم خود، شب را به صبح تبدیل کند و به عشق و محبت به دیگران بپردازد، در واقع با خورشید دانش و روشنی دست می‌دهد و به عالم تاب و روشنایی نزدیک می‌شود.

هوش مصنوعی: کسی که می‌تواند با دل خود درد و رنج را تحمل کند، می‌تواند مانند یک سینه‌ی صاف که در برابر موج‌های دریا قرار می‌گیرد، به روشنی راه را برای دیگران نمایان کند.

هوش مصنوعی: عواطف تند و احساسات عشق و غیرت در وجود من جاری است و این احساسات به قدری عمیق و شدید است که مانند زخم بر بدنم حس می‌شود. حالا سوال این است که چه کسی می‌تواند دوباره از آن زخم بهره‌مند شود و سیرابش کند؟

هوش مصنوعی: در مسیر بندگی خضر، کسی که به نعل وارونه می‌نگرد و دیدگاه متفاوتی دارد، می‌تواند به حقیقت و مقصدی بزرگ دست یابد. همان‌طور که کسی که پشت به کعبه کرده است، ممکن است درک عمیق‌تری از رازهای معنوی پیدا کند.

هوش مصنوعی: کعبه که هدف اصلی ماست، نباید اینقدر از ما دور باشد. دلیل اینکه ما اینگونه در خواب و غفلت مانده‌ایم، چیزی جز خواب آلودگی و غفلت نیست.

هوش مصنوعی: این پاسخ به نوعی است که زمینش سرسبز باشد و سایه ابرهای بهاری، گیاهان را سیراب کند.