هوش مصنوعی: گسترهٔ دنیای من بستگی به افکار و نگرانی‌های فردا ندارد، این غبار و اضطراب از ذهنم نمی‌تواند زیبایی دشت را تحت‌الشعاع قرار دهد.

هوش مصنوعی: چه زمانی کسی در عشق به ما می‌پیوندد که هنوز در این مسیر ناچیز و خام هستیم؟ آن‌که مانند کوه‌کن با چالش‌های سخت این بازی مواجه می‌شود، نمی‌تواند ما را کنار بگذارد.

هوش مصنوعی: من کیستم که بخواهم از زیبایی او اشکی بریزم؟ چگونه می‌توانم مانند شبنم از این باغ سرشار از نور و زیبایی جدا شوم؟

هوش مصنوعی: من از انتقادها بی‌خبرم و دل آزاده‌ام همچنان آرام است؛ حتی سنگینی و فشار کودکان کوه نیز مرا از جایم نمی‌کِشد.

هوش مصنوعی: هر چه از زیبایی و غرور او می‌دانم، کم نشده است، حتی اگر ضعف‌ها و عیوبی هم وجود داشته باشد. زیبایی او چنان است که هیچ چیز را زیر سوال نمی‌برد.

هوش مصنوعی: هر کسی که در زیر خاک دارای بصیرت و بینش باشد، در دل تاریکی گور خود، روشنایی بیشتری نسبت به دیگران خواهد داشت. به عبارت دیگر، افراد صاحب بصیرت در مواقعی که در تنهایی و خاموشی قرار می‌گیرند، درک و شناخت بهتری از خود و زندگی دارند.

هوش مصنوعی: دل بر کندن از خاکساری و بندگی دشوار است، زیرا دریا نمی‌تواند با گرد یتیمی خود را نشان دهد.

هوش مصنوعی: زمان زیادی سپری شده و دل همچنان پر از درد و رنج است. در این وضعیت، یک ذره خاشاک در دریا نماد شایستگی حیات نیست و سیلابی از این بیابان نمی‌تواند از دل به بیرون بیفتد.