هوش مصنوعی: شب با زلف سیاه سنبل، زیبایی را به دامن می‌برد و صبح هم از چاک گریبان گل، عطر و لطافت را به دامن می‌آورد.

هوش مصنوعی: کسی که در گذشته بر روی خارهای دیوار حسرت می‌خورد و غمگین بود، حالا می‌تواند از باغی زیبا گل بچیند و آن را به دامنش بیاورد.

هوش مصنوعی: یک کودک ناامید و تنها، در دنیای خالی و بی‌حالی از عشق و محبت، از زیبایی‌های گل‌ها و پرندگان فاصله گرفته و به یاد بلبلانی که در باغ بودند، حسرت می‌خورد. این کودک، مانند دامن یک زن، گل‌های زیبایی را به همراه خود می‌آورد که یادآور گذشته‌های خوشش است.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی از همان کوچه‌ای که محبوب دلش در آن زندگی می‌کند، در باغ بوی گل و گیاه می‌آورد و سنبل را همچون هدیه‌ای در دامن خود می‌برد.

هوش مصنوعی: سال‌های زیادی گذشت و نسیم صبحگاهی از تازگی‌های کلام، گل‌های به دست آمده از خاک طالب آمل را با خود می‌برد.