هوش مصنوعی: ما در صبح تازه، شرابی ننوشیدیم و دل را نشکستیم به اندازه آنچه صبح به ما می‌دهد.

هوش مصنوعی: لذت‌های امروز نمی‌توانند غم‌های فردا را برطرف کنند. خوشی و سرخوشی در شب، صبح را با ناامیدی و خمیازه همراه می‌کند.

هوش مصنوعی: هر چیزی که به پایان می‌رسد، مانند مرگ و فنا، نباید کسی را ناامید کند، زیرا در آغوش آفتاب، شروعی تازه و روشن در انتظار است.

هوش مصنوعی: ممکن است امید به عمر طولانی باعث شود که ما از عمر خود به درستی استفاده نکنیم و زمان را بیهوده هدر بدهیم. در اینجا، نفس ما مانند رشته‌ای است که سامان‌بخش صبح و آغاز روز جدید است.

هوش مصنوعی: به زودی خوشی و شادی از دست می‌رود، درست مثل اینکه گاهی لحظاتی از سرخوشی در صبح‌ها وجود دارد، اما این لحظات خیلی زود سپری می‌شوند.

هوش مصنوعی: در برابر چشمی که زندگی شب را درک می‌کند، چهره‌ای شبیه گل بر مزار به نظر می‌رسد، همان‌طور که صبح تازه می‌درخشد.

هوش مصنوعی: اگر دلی زنده و پرشور همچون خورشید می‌خواهی، به سخنان ما توجه کن و از این غزل تازه که چون صبح نویدبخش است، گوش کن.