هوش مصنوعی: چشم تو در کلامت خود به خود حرف می‌زند و این بی‌دلی و بی‌اختیاری، مشخصه‌ی کسی است که بیمار است.

هوش مصنوعی: وقتی از لبان او سخن می‌گوید، دل آدم زنده و شاداب می‌شود، به طوری که عطر گل مانند نفس یک بیمار به او احساس می‌دهد.

هوش مصنوعی: نفرین بر آن که به زیبایی توجه ندارد، زیرا استعداد و روزی اهل بصیرت از نور زیبایی به دست می‌آید و آینه‌ها تنها با دیدن این زیبایی درخشان می‌شوند.

هوش مصنوعی: آسمان مانند فانوسی است که بی‌نهایت بی‌ثبات و بی‌پایه به نظر می‌رسد، و نور آن از دل و روح عاطفی و رنجور ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: تو به دنبال چیز خاصی نیستی، اما اگر بودی، باید بدانی که جذابیتی مثل یوسف در هر گوشه و بازاری پیدا می‌شود.

هوش مصنوعی: دل خود را به غم و اندوه این دنیای فانی نبند، زیرا اگر دلت زنده و پویا باشد، در کار و زندگی تو تأثیرگذار خواهد بود.

هوش مصنوعی: این بیابان به قدری خطرناک است که مانند ریگ آن می‌تواند جان انسان‌ها را بگیرد و خاک این سرزمین به گونه‌ای است که به نوعی جان آدمی را می‌بلعد.

هوش مصنوعی: باید به یاد داشته باشیم که گاهی اوقات چیزهایی که بی‌ثمر و بی‌فایده به نظر می‌رسند، می‌توانند در شرایط خاص به جایی دست یابند و شکوفا شوند. در اینجا، تصویر خاری که بر روی دیواری قرار دارد، نشانه‌ای از این است که حتی در سخت‌ترین و نامناسب‌ترین شرایط نیز امکان رشد و پیشرفت وجود دارد.

هوش مصنوعی: دل‌باختگان تو مانند گل صبح هستند، اما در درونشان آشفتگی بیشتری از آنچه در ظاهر دیده می‌شود دارند.

هوش مصنوعی: در وجود افرادی که از احساسات و زندگی فاصله گرفته‌اند، زندگی و روحی ظریف و شکننده وجود دارد که همانند کاهی که بر دیوار نشسته، بسیار آسیب‌پذیر و ناپایدار است.

هوش مصنوعی: عقل و نیکی درون انسان را به کار می‌گیرد و دور از خودپرستی و خودخواهی است.

هوش مصنوعی: چرخش و حرکت آسمانی، ناهموار و پرتنش است، اما وقتی تو آرام و راحت باشی، همه چیز به نرمی و آرامش خواهد رسید.

هوش مصنوعی: ملامت‌هایی که بر من می‌شود، همچون زهر می‌ماند و هر واژه‌ای که به زبان می‌آید، شبیه زهر است.