هوش مصنوعی: زیر بال او پناهی وجود دارد که من در آن آرامش می‌یابم و شمع کنار بستر من، ناله و اشکی است که از دل من برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: کیست که با من در جنگ باشد؟ اینجا تنها اشک و اندوه هستند که به عنوان سپاه من به شمار می‌روند.

هوش مصنوعی: صبح عید است و در حالی که شب ماه را به یاد دارم، احساس تلخی و ناراحتی می‌کنم. نفس‌زده‌ام و دلم گرفته است.

هوش مصنوعی: در سفر، بار و مسئولیت همراهان بر دوش من نیست؛ دل و احساسات من همچون توشه‌ای است که برای این مسیر نیاز دارم.

هوش مصنوعی: قدرت دستش را به عقب می‌کشد، همان‌طور که گیاهان در برابر طوفان مقاومت می‌کنند.

هوش مصنوعی: من هیچ چیز باارزشی را به دوصد دانه گوهر نمی‌فروشم و برایم ارزش بیشتری دارد که در دل خودم درد و غم داشته باشم.

هوش مصنوعی: وقتی رحمت خداوند شامل حال انسان باشد، دیگر چه جای شرمندگی است؟ گناهی که من دارم، در واقع بی‌گناهی است.

هوش مصنوعی: من مانند حبابی هستم در این دریای عمیق، که در حقیقت توخالی و بی‌ارزش است، همچنان که کلاهی که بر سر دارم.

هوش مصنوعی: هر نگاه زیبایی را می‌تواند روشن کند، پس چشمانت را از نگاه کسی که محبتش به من است، بر مدار.

هوش مصنوعی: چشمان بسیاری به خاطر قناعت و زهدی که دارم، به من تحسین می‌کنند و به من پرواز می‌دهند.

هوش مصنوعی: شاهد بر عشق و احساس من، زردی چهره‌ام است که گواهی می‌دهد این عشق به من مربوط است.