عاشق و اندیشه ی بوس و تمنای کنار؟
بهر عبرت شمع آتش می زند پروانه را..
...
دل عبث چشمی به خال زیر زلفش دوخته است،
چون گره نتوان جدا از دام کرد این دانه را..

معجزه ی عشق
پر کن شراب مهر و محبت پیاله را
در یاب خلسه ها ی می پر شراره را
ای دل مسوز در تب بی حاصلی که عشق
درمان کند نهان پر از آه و ناله را
از سوز دل چه سود که عمری ست بر هدر
پر کن ز موج عشق نهان گاه خانه را
بر هر چه دل دهی چه لب لعل و کوی یار
یا سر کنی حکایت گیسو و شانه را
بر کاغذ آوری غزلی در فراق یار
تا بشکنی ز درد ، سکوت شبانه را
دردام توست آهوی خوش خط و خال عشق
هشدار تا که کم نکنی آب و دانه را
هر موج عشق بر تو فشاند هزار دُرّ
ارزا نی تو باد به ساحل فتاده را
تا قدر آن بشنا سی از آن توست
ارزان مده ز کف گهر شاهواره را
آن خوش بود که در صف مستان بی ریا
بنشینی ، انتظار کشی دور باده را
آن خلسه ای که از می مهر آیدت پدید
گلزار می کند سراسر این آشیانه را
یارب مسوز جان ” نیا “ را در آرزو
بنگر به سوی عشق ، دو دست گشاده را

غزلی زیبا و دلنشین است دوست عزیز.. سپاس و آفرین بر شما و این شاعر بزرگوار..
دیگر این که در وزن دو مصراع گویا اتفاقی رخ داده است:
تا قدر آن بشناسی، از آن توست.. (شاید: مادام قدر آن بشناسی، از آن توست)
گلزار می کند سراسر این آشیانه را.. (شاید: گلزار می کند همه این آشیانه را)

مهناز عزیزم
نادر .. خان درست متوجه شده اند
من نسخه ی تصحیح شده ی هلهله را خریده ام ،گمان میکنم نسخه شما قدیمی است.
آن دو بیت چنین است :
تا قدر گوهرت بشناسی از آن توست
ارزان مده ز کف گهر شاهواره را
آن خلسه ای که از می مهر آیدت پدید
پر گل کند سراسر این آشیانه را
با سپاس از توجه آقا نادر..
شاد باشید

مهناز جان
ابیات صحیح را نوشتم ، در باز بینی است

مینا جان ممنونم
از توجه آقا نادر .. هم سپاس و با پوزش از ” نیا “
مانا باشید