هوش مصنوعی: ای صبح، صدای ناامیدکننده‌ات منتظر چه کسی است؟ زخم دو لبه‌ای که تو به وجود آورده‌ای، به چه کسی مربوط می‌شود؟

هوش مصنوعی: ای آه تو چقدر سوزناک است و اشک تو چقدر دل‌انگیز! جان تو زخمی است، و حالا این درد و غم دلت که برای چه کسی است؟

هوش مصنوعی: چشم همه‌ی جهان با نور او خیره می‌شود و کسی که درد جدایی‌اش به دل می‌نشیند، در میان گلزارها چه کسی است؟

هوش مصنوعی: خون در رگ تو از عشق و محبت به وجود آمده است، اما آیا این احساس واقعی است؟ همچنین، تو که هنوز از حالت مستی خارج نشده‌ای، کیست که این بی‌خیالی و تنبلی را در تو به وجود آورده است؟

هوش مصنوعی: خورشید به خاطر عشق تو در حال سوختن است و ستاره‌ها با چشم‌های خود منتظرند که ببینند تو چه زمانی می‌آیی.

هوش مصنوعی: بر روی نامه‌ات نشانی از خورشید وجود دارد، پس چه کسی می‌تواند چهره‌ات را ببیند؟

هوش مصنوعی: تو از ناامیدی و بی‌تفاوتی، از عشق به من رنگ رخساره‌ات به سرخی شفق می‌زند. حالا می‌پرسم که این شرم و حیا برای چه کسی است؟

هوش مصنوعی: تو در حال نوشیدن خون هستی و مشغول تمیز کردن آینه‌ای، اما این آینه نشان‌دهنده‌ی چه کسی است که به دلتنگی و غم‌خواری تو توجه نمی‌کند؟

هوش مصنوعی: ای آفتاب روی، شب را با اشک‌هایت شسته‌ای و می‌پرسی که دلت برای کی تنگ شده است؟

هوش مصنوعی: جهان به خاطر لبخند تو همچون کاسه‌ای پر از شکر است. این طعم شیرین از بوسه‌های کدام کسی است که در گوشه لب تو جاری می‌شود؟

هوش مصنوعی: آسمان بر اثر آب تو سرسبز و شاداب است و اکنون می‌پرسم که گل تو چه کسی است که به خاطر جویبار تشنه است؟

هوش مصنوعی: نسیم دلنشین مهربانی تو جان را به وجد می‌آورد. این عطر زندگی‌بخش که از باغ و بهار می‌آید، متعلق به کیست؟

هوش مصنوعی: بی سکه، یعنی ارزش واقعی تو مانند طلای درخشان آفتاب است. این مطلب اشاره دارد به اینکه چه کسی می‌تواند ارزش و کیفیت این طلای ناب را در دارالعیار بسنجند.

هوش مصنوعی: تیغ و سپر را از خود دور نکرده‌ای، آیا فکر می‌کنی که با نگاه فریبنده‌ات می‌توانی دیگران را به دام بیندازی؟

هوش مصنوعی: در توصیف صبح، این سخنان مانند آفتاب، جز از سوی صائب که با قلمی پر از جوهر می‌نویسد، از کسی دیگر نیست.