هوش مصنوعی: ای کسی که همیشه در حال ایراد گرفتن هستی، چرا از ظلم و بی‌عدالتی‌های زمانه شکایت می‌کنی؟ ای اسب نادان، چرا از هدایت و کنترلی که بر تو هست، سرپیچی می‌کنی؟

هوش مصنوعی: هر چیزی که برای تو پیش می‌آید، نتیجه اعمال خودت است؛ بنابراین تقصیر آسمان یا گناه زمانه چیست؟

هوش مصنوعی: در باغی که پر از گل و زیبایی است و گل‌ها در حال وزیدن باد هستند، دیگر چه دلیلی برای وابستگی به خار و علف‌های هرز وجود دارد؟

هوش مصنوعی: ای خضر، از زندگی جاودانه تو چه چیزی جز غم از دست دادن عزیزان و دوستان باقی مانده است؟

هوش مصنوعی: خاک و زمین، هدف اصلی نیستند؛ بلکه هدف واقعی، رسیدن به عشق و محبت است. رفتن به دور کعبه، در حقیقت از این عشق و محبت نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: زمانی که می‌توانی در کنار دیگران باشی، چرا باید به دوری و حسرت فکر کنی؟ غم و اندوه بی‌پایان چه معنی دارد در چنین حالتی؟

هوش مصنوعی: آیا خواب سنگین و سنگین‌تری برای تو کافی نیست؟ دیگر چرا به دنبال نوشیدنی صبحگاهی و شراب شبانه هستی؟

هوش مصنوعی: اینجا به نوعی به فریبکاری و ظاهرسازی اشاره شده است. گفته می‌شود که مانند دام، ریشه واقعی و معنوی این وضعیتی که ما در آن به دانه‌ها و خواسته‌های خود می‌بالیم، چیست؟ از آسمان و زندگی چه انتظاری برای رسیدن به آرزوها داریم؟ در واقع، این پرسش در مورد هدف و حقیقت زندگی و آرزوها مطرح شده است.

هوش مصنوعی: تو خود را به حالت افتاده و نزدیک به زمین آورده‌ای، و از روی سوختن به خاطر غرور، نمی‌دانی نشانه چیست، مانند تیری که در هوا پرتاب شده است.

هوش مصنوعی: چشم تو از درخواست ما بی‌خبر است و در خواب خوش غرق شده است، چه می‌داند داستان ما چیست؟

هوش مصنوعی: صائب، نگرانی و غم دل را از عارفان نپرس؛ چرا که جز روشنی و روشنی دل در آینه دل، چیز دیگری وجود ندارد.