هوش مصنوعی: چرا از میان دوست خود باریک‌تر نشوم؟ باید از دهان تنگ او عبور کنم.

هوش مصنوعی: هر کوچه ای به مانند کهکشان است و هر خانه ای پر از روشنی، که این نور و زیبایی از بخشش دوست و آفتابی که بر زمین می‌تابد ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: نمی‌توان با نوشتن و گفتن از دو زبان، حرف دوست را بیان کرد. ما لب‌هایمان را بسته‌ایم و با یک قلم تنها از داستان دوست می‌گوییم.

هوش مصنوعی: دستی که در زیر بار سنگین محبت دوست قرار دارد، دیگر به مسائل و مشکلات روزمره‌ مثل نذر و عبادت اهمیت نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: من کی هستم که در برابر این چالش عقب بکشم؟ آسمان هم خودش زره پوشیده است از زخم‌های دوست.

هوش مصنوعی: کسی که می‌خواهد در دوستی عمیق‌تر شود، باید با مشکلات و چالش‌ها نیز روبرو شود، شبیه به اینکه یک پرنده جوان باید حتی زخم‌ها را تحمل کند تا به بالندگی برسد.

هوش مصنوعی: میان من و او هیچ فاصله‌ای نمانده است و من به شدت به او وابسته‌ام، همچون تابی که به موی دوست پیچیده شده است.

هوش مصنوعی: سنگی که نشان‌دهنده مکان و وضعیت خانه است، چه اطلاعی می‌تواند به من بدهد؟ من از مکان‌های قدیمی و کعبه چه بپرسم؟ در واقع، من به دنبال نشانه‌ای از دوستم هستم.

هوش مصنوعی: عاشق واقعی نیاز خود را به کعبه نمی‌برد، چون عشق او به دوستش بسیار بیشتر از هر چیزی است. عشق او جایگاه والایی دارد که حتی از مکان‌های مقدس هم با ارزش‌تر است.

هوش مصنوعی: هر کسی را که می‌بینم، از دست رفته و جدای او هستم. در حیرتم که از چه کسی باید بپرسم تا نشانی از دوست پیدا کنم؟

هوش مصنوعی: در این اجتماع، زبان خود را زیر کنترل بگذار تا مبادا در ارتباط با دوست، دچار سوزش و آسیب شود. به بیان دیگر، بهتر است در کلام و سخن گفتن احتیاط کنیم تا به دوستی‌ها و ارتباطات آسیب نرسانیم.