هوش مصنوعی: تا زمانی که موهای او با نسیم صبح آشنا شده است، دل من از صبر و تحمل خود بی‌خبر شده و رها شده است.

هوش مصنوعی: نمی‌توان آینه را به زور از دست او گرفت، چرا که چهره‌اش به قدری زیبا و درخشان است که حتی خط سبز روی آینه هم تحت تأثیر قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: صبح امید بر در دل می‌کوبد و به نظر می‌رسد که دهان او سرشار از شیرینی و خوشحالی باز شده است.

هوش مصنوعی: آبشار احساسات و اندیشه‌ها در عمیق‌ترین نقاط روح من جاری است، در مکانی که عشق و اشتیاق من را به راه می‌برد.

هوش مصنوعی: در نظر او من به اندازهٔ یک برگ کاه بی‌اهمیت هستم، هرچند که در چهره‌ام نشانه‌های درد و رنج دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که ماه در دو هفته به کمال می‌رسد، کار او به پایان می‌رسد و در این میان عشق باعث شده است که قامت هر کسی به دو برابر برسد.

هوش مصنوعی: وقتی دل خود را از خواسته‌های پیچیده خالی کردم، تصویر آرزوهایم در ذهنم مانند ردپایی نقش بسته است.

هوش مصنوعی: زمانی که مانند گردباد برخواسته‌ام، احساس می‌کنم از خاک و آلودگی‌های جهان، وجودم تبدیل به چیزی لطیف و شفاف شده است.

هوش مصنوعی: دل‌های بی‌قراری که به حال خود مشغولند، اکنون از دست و پای زلف تو رهایی یافته‌اند.