هوش مصنوعی: کسی که دلش را از کینه پاک کرده و می‌خواهد سبکبار زندگی کند، به آرامش و راحتی می‌رسد. او برای خود جای راحت و دلپذیری فراهم می‌آورد، مانند بستر و بالینی که از گل‌های بدون خار ساخته شده است.

هوش مصنوعی: کسی که درونش را شفاف و روشن کرده، می‌تواند خوبی‌ها و بدی‌ها را همچون آینه به خود بازتاب دهد و بر آن تأمل کند.

هوش مصنوعی: عمر خود را بیهوده صرف طمع نکرده و از آنچه که در آینده به دست می‌آوری ناامید نباش. چون آب‌شارهای زندگی، درختان و خانه‌ها را در خود می‌پرورند و از روی اون‌ها می‌گذرد. منظور این است که بهتر است بر خواسته‌ها و آرزوهایمان تکیه نکنیم، بلکه بر ارزش‌ها و چیزهایی که در اختیار داریم تمرکز کنیم.

هوش مصنوعی: کسی که با لبخندش صبح را می‌آفریند، روز مرا روشن می‌کند؛ همان کسی که شب را تاریک کرده است.

هوش مصنوعی: کار و کوشش من بی‌نتیجه مانده و همه چیز از کف رفته است، در حالی که معشوقه‌ام دستش را به کمرش زده و در حال استراحت است.

هوش مصنوعی: در هنگام نزدیکی و وصال، فردی که به شدت مشتاق دیدار است، از دل تنگی و عطش خود به شدت احساس می‌کند. او به قدری شوق دیدار دارد که حتی در کنار محبوب هم احساس تشنگی می‌کند.

هوش مصنوعی: چشم‌های پاک، ناامید از فاصله دور نباشند و می‌توانند به راحتی در آینه، چهره خود را مشاهده کنند، زیرا فاصله و مانع، باعث دیدار نشده‌اند.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای قهرمان در پی انتقام است و بخاطر هر زخم و آزاری که کبکی در کوهستان به وجود آورده، تلافی خواهد کرد.

هوش مصنوعی: سپاسگزارم از غبار کسادی که این مانع باعث شده مرا از ناز و درخواست خریداران دور کند.

هوش مصنوعی: صائب می‌گوید که کسی که دلش از غم و اندوه سبک شده و به نوعی احساس راحتی می‌کند، نمی‌تواند فریب خنده و ظاهر شاد دیگران را بخورد. در واقع، این افراد با تجربه‌های تلخ خود به خوبی می‌دانند که شادی ظاهری ممکن است واقعی نباشد.