هوش مصنوعی: چهره‌ی تو به اندازه‌ی قطرات عرقی که بر صورتت نشسته زیباست، و این زیبایی نیاز به شبنمی برای تازگی گلستان ندارد.

هوش مصنوعی: حالم را هیچ زبانی نمی‌تواند بیان کند، حتی اگر به درستی و با دقت توصیف شود. درد من نیازمند هیچ ترجمانی نیست و خودش را می‌شناساند.

هوش مصنوعی: فرصتی برای ساخت و ساز و پیشرفت وجود ندارد، چون من از درد و رنج درونم، به اندازه کافی برای ایجاد یک جایگاه و آرامش دارم.

هوش مصنوعی: ما شایسته‌ی نزدیک شدن به مقام رفیع نیستیم، اما همین که از دور به سجده‌ی این آستان می‌نستیم برای ما کافیست.

هوش مصنوعی: چهره زیبای تو نیازی به پوشش ندارد، چرا که خود نوری که از تو ساطع می‌شود، برای تابش بر آیینه کافی است.

هوش مصنوعی: اگر با افرادی که از مسیر راست و درست منحرف شده‌اند، راست‌گویی نکنید، تعجبی ندارد. اما برای کسانی که در مسیر درست هستند، انحراف کافی است که وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: چشم ما مانند کودکانی است که در حال چیدن گل هستند و به تماشای زیبایی‌ها مشغول‌اند. برای ما تنها یک لبخند از باغبان کافی است.

هوش مصنوعی: صدای طبل کوچ، گروهی را به حرکت درآورده است، و برای شادابی بستان، فقط یک نغمه و آهنگ کافی است.

هوش مصنوعی: اگر دریا بر اثر نادیده گرفتن مهربانی و بزرگواری، به سراب تبدیل شود، برای ما داشتن صبر و استقامت کافی است. مثل عقیقی که در زیر زبان داریم و نشان‌دهنده سکوت و تحمل ماست.

هوش مصنوعی: آزادگان با آرامش و بدون دغدغه سفر می‌کنند، چرا که وجود یک تخت راحت و نرمی چون خواب در میانه‌ی راه از دردسرها و سختی‌هاشان می‌کاهد.

هوش مصنوعی: زخمی که به خاطر آن می‌توانم خود را کنترل کنم، برای من مثل نعمتی است. برای دیدن این کاروان، فقط یک غبار کافی است.

هوش مصنوعی: اگر در جمع افرادی که با هم صحبت می‌کنیم، هیچ همدم و همزبانی نمانده باشد، برای من همین که بتوانم بگویم و بنویسم کافی است.