هوش مصنوعی: تا وقتی که از خون ما رنگین دستِ محبوب را می‌سازند، برای چه باید از حنا استفاده کرد؟

هوش مصنوعی: هر کسی که مانند سبو در خواب بر روی دستش می‌گذارد، سینه‌اش از شراب زیبای بدخشان پر می‌شود.

هوش مصنوعی: عاشقان به خاطر انتظار کشیدن برای طرف مقابل، به صورت عمیق و مستحکم به عشق پرداخته‌اند. در این میان، تو مانند کوهی از اراده و استقامت، در حال شکل دادن به این سیر و سلوک عاشقانه هستی و بر آن‌ها تأثیرگذاری می‌کنی.

هوش مصنوعی: زلف او به قدری از درد و غم دل‌ها پر است که هر جا که می‌رود، دست را با رنگین‌کمانی از احساسات غمگین و عاشقانه پر می‌کند.

هوش مصنوعی: پایِ اعتقاد به جهان در خطر لغزش و افتادن قرار دارد، پس ای دشمن دین، دستت را از آستین بیرون نیاور.

هوش مصنوعی: رشتهٔ نازکی که دل‌ها را به هم پیوند می‌زند، از خودِ دل‌ها هم ظریف‌تر است؛ پس با احتیاط و آرامی، دستت را در زلف‌های مشکی آن به حرکت درآور.

هوش مصنوعی: اگر مرجان‌ها نتوانند دریا را با سر پنجه‌های خود آرام کنند، چرا دل خود را با زخم‌های درون و غم‌ها آزار می‌دهی؟ دستت را به طرف تسکین و آرامش دراز کن.

هوش مصنوعی: خواجه بی‌صبر و شوق به خودش مشغول است و فرصتی برای آرامش ندارد، همانند گرگینی که دستش بی‌کار نمی‌ماند و از حرص و ولع خود نمی‌تواند درنگ کند.

هوش مصنوعی: درد هر لحظه از زخم‌های من، مانند جوی خون به گریبانم می‌ریزد. تا اینکه او با خون من، دستی زیبا و رنگی خواهد ساخت.

هوش مصنوعی: گل، دست خود را از دامان شبنم برنمی‌دارد؛ چون وقتی انسان به راحتی می‌تواند دستش را از آینه‌ی خودپسندیش بردارد.

هوش مصنوعی: ای سرو، خودت را از غصه‌ها رها کن تا دیگر نتوان به این اندازه بیکار و بی‌هدف زندگی کرد.

هوش مصنوعی: در تهاجم نخست، تیشه‌ام بیستون را گداخته است، اما من هیچ نسبتی با فرهاد، آن کوه‌نوردِ نیرومند، ندارم.

هوش مصنوعی: وقتی به دامانش می‌رسم، آنقدر از شگفتی خشک می‌شوم که نمی‌توانم تحمل کنم و دستم را به آرامی تلقین می‌کنم.

هوش مصنوعی: چه کسی دستش را به رنگ خون می‌آلاید؟ آن کسی که مانند مرجان، از دریای خونین، دست خود را برمی‌دارد.