هوش مصنوعی: در دنیای شعر، سکوت و خاموشی بهتر از تعریف و تمجیدهای بی‌اساس است، زیرا نشان دادن قدرت دست و بلند بودن، فقط دلیلی بر ناتوانی و کمبود است.

هوش مصنوعی: چهره سخن همچون رنگین کمان زیبایی پیدا می‌کند، و این زیبایی به خاطر تأثیر عمیق تجربیات دمی و دردهاست که از آنها نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: مهر و محبت را از دنیای اطراف بزدای، چرا که غذا و خوراک ظریف آن، در حقیقت، خونی است که در زیر ظاهر زیبای لباس پنهان شده است، حتی اگر این محبت به اندازه شیر مادر هم خالص و نیکو باشد.

هوش مصنوعی: صبر و تحمل در عشق مانند اسبی است که نمی‌تواند در آب‌های عمیق و بی‌کران زندگی کند. در چنین شرایطی، چه نیازی به لنگر است؟

هوش مصنوعی: زندگی پر از مشکلات و سختی‌هاست، اما در دل این سختی‌ها، ارزش‌های واقعی و زیبایی‌ها وجود دارد که از هرچه تعلق به زمانه و شرایط بیرونی ارجح‌تر هستند.

هوش مصنوعی: در میان دنیای نگاه‌ها و موقعیت‌ها، نمی‌توان به نجات امید داشت، مثل مهره‌ای که در دام شش‌طرز بازی نپرسیده است.

هوش مصنوعی: دل به زیبایی و جذابیت عشق جلوه‌گاه شده است، مانند آیینه‌ای که روشنی و نمای حقیقی جهان را به تصویر می‌کشد، مشابه تصویر سکندر که از خود بر جای گذاشته است.

هوش مصنوعی: از زیبایی‌هایی که سرو تو در باغ به نمایش گذاشت، گردن گل‌های فاختگان، به مانند لبه‌ی میانه‌ی جام است.

هوش مصنوعی: منبع و ریشه‌ای که خضر به آن دسترسی دارد و آب حیات از آن می‌نوشد، در واقع در زیر پوشش و سایه سبز تو نهفته است.

هوش مصنوعی: موری که در حال لذت بردن از زیبایی گل شکرین است، از خاک کمی قند می‌برد.