هوش مصنوعی: شعر به این معناست که فرد در خواب غفلت و نفاق است و بر اثر خودبینی و توجه به خود، احساس سنگینی و عدم تحرک می‌کند. او به قدری در خود غرق شده که هیچ قدرتی نمی‌تواند او را از جایش حرکت دهد.

هوش مصنوعی: من در فضایی بی‌رنگ و آرام به سر می‌برم که شبیه به دفاع و قدرت داوود است، اما ناگهان با شکستن سکوت و آرامش، رنگ و شور زندگی به من بازمی‌گردد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در این باغ سرسبز آزاد شوم و مانند طوطی سبز پرواز کنم، در غبار سختی‌های زندگی، خودبینی و خودخواهی‌ام را کنار می‌زنم.

هوش مصنوعی: از خاکساری، روح تازه‌ای به من بخشید و دل غمگینم را شاداب کرد، همچنان که این ظرف سفالی، احساس می‌کند که از کاسه چینی کمتر است.

هوش مصنوعی: اگر طوطی به خاطر صحبت‌های شیرینش از شکر بهره‌مند شده، پس به من که شیرینی‌ام از همان صحبت‌های شیرین است، هیچ چیز جز مزاحمت مگس‌ها نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: دیگران منتظر روز قیامت و حساب و کتاب هستند، ولی من از مشکلات و سختی‌های امروز خود آگاه‌ام و می‌دانم که چه عواقبی در انتظار من است.

هوش مصنوعی: صائب احساس می‌کند که از زندگی چیز زیادی به دست نیاورده و آنچه برایش باقی مانده، فقط حسرت است. او به جز زخم‌های ناشی از چیدن گل‌ها که نماد درد و رنج است، چیزی ندارد.