هوش مصنوعی: در ذهن من هیچ نشانه‌ای از بی‌نظمی و پریشانی نیست، چون لباس پیروزی بر تن دارم و مانند شمشیری بدون پوشش به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: اگرچه شمعی در این محفل می‌درخشد و آتش زبانی دارد، اما من از این مجال نه بهره‌ای دارم و تنها چیزی که نصیبم شده، حسرتی است که در دلم مانده است.

هوش مصنوعی: سرنوشت من به گونه‌ای است که مانند یک الماس در میان یتیمی به سر می‌برد. نمی‌توانم پاک کردن آثار این حال و وضعیت را از چهره‌ام انتظار داشته باشم.

هوش مصنوعی: من از آمدن و رفتن روزگار بی‌قیدم و فقط به سرنوشت خود فکر می‌کنم، مثل کسی که در خانه‌ای بسته و بدون راه خروج، متوجه سردرگمی‌اش می‌شود.

هوش مصنوعی: زندگی مانند اسبی است که ما را به دنیای خارج می‌برد. این سفر، با دو پا و قد بلند ما، نشان‌دهنده‌ی همراهی و تلاش ما در این دنیا است.

هوش مصنوعی: عشق من به اندازه‌ای بزرگ و با ارزش است که تا زمانی که به بندگی و خدمت مشغولم، همیشه مرا سرافراز و تحت حمایت خود قرار می‌دهد، انگار که دارای تخت و سلطنت سلیمان هستم.

هوش مصنوعی: در مدرسه به این موضوع فکر کرده‌ام که سواد ابتدایی بچه‌ها همان خطی است که بر پیشانی من نوشته شده است.

هوش مصنوعی: کار نیک کردن با انسان‌های آزاد، مانند دانه چینی نیست و بهتر است که به جای آن، از دانه‌هایی که خودم می‌پاشم و می‌کارم، لذت ببرم.

هوش مصنوعی: من همچون صدفی نیستم که به خاطر زخم زبان‌ها و سخنان ناگوار خودم را بپیچم و پنهان کنم. زیر فشار و سختی‌ها، باز هم جواهر وجودم را بروز می‌دهیم.

هوش مصنوعی: گریه و اندوه یعقوب مانند نعل وارونه است، زیرا در دل من یوسف، که به نوعی نماد امید و آرزوست، محبوس و در تنگنا قرار دارد.

هوش مصنوعی: تهمت و افترای ناروایی که به من زده شده، باعث شده که زیبایی و نجابتم تحت تأثیر قرار بگیرد و در عین حال، حیا و پاکدامنی‌ام نیز تحت فشار باشد.

هوش مصنوعی: در بین خرابی‌ها و مشکلات ظاهری که دارم، چگونه می‌توانم با افتخار زندگی کنم؟ در حالی که ویرانی و دردهایم چون گنجی از جواهرات به نظر می‌رسند.