هوش مصنوعی: در میخانه، نوری درخشان وجود دارد که مرا بیدار و هوشیار می‌کند و به دنبال تغییر حال و شرایط زندگی‌ام است.

هوش مصنوعی: وقتی که عشق مثل بلای ناپسند به سراغم می‌آید، از درد دوری سنگین‌بار می‌شوم و به سختی می‌توانم غم و اندوهم را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در هنر گفتگو تسلط نداشته باشم، به حرف زدن نمی‌پردازم. مانند طوطی که فقط به تکرار آموخته‌ها می‌پردازد، نمی‌خواهم بدون دانایی و تسلط بر موضوع، چیزی بگویم.

هوش مصنوعی: من مانند ریگ روان و آزاد هستم، اما در سفر به خاطر ماندن و عقب ماندن، آرامش و راحتی از رفتار لطیف من به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: من به قدری از جهان نامرئی و ناشناخته آگاه شدم که مانند یک آیینه، هر چه در اطرافم هست را به وضوح می‌بینم. اما این آگاهی و بینش، قلب و ذهنم را از زنگار و غباری که زندگی و چرخ روزگار بر او نشسته پاک نمی‌کند.

هوش مصنوعی: مردی که نه قدرتی دارد و نه صدایی، در میان کاروانی جایی ندارد. او را مانند تیغی که برهنه است، بی‌پناه و عریان می‌کند. به عنوان مثال، من سپر و محافظی دارم که از من در برابر خطرات نگهداری می‌کند.

هوش مصنوعی: هر کس که مانند یوسف به برادرانش اعتماد کند و از آن‌ها بگذرد، ممکن است در خطر باشد، مثل گوسفندی که از دهان گرگ بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: دلش به خاطر بی‌قراری‌هایم چنان می‌سوزد که مثل شمعی در کنار بستر، انگشت هشدارم می‌شود.

هوش مصنوعی: غم و اندوهی وجود ندارد؛ زیرا عشق مرا از درد و رنج‌های این دنیا محافظت می‌کند، همان‌طور که زره داود در برابر تیرهای باران.

هوش مصنوعی: رابطه من با گناه به گونه‌ای است که مانند آیینه و خاکستر، نشان‌دهنده اثرات اعمال بد من است و حقایق خوب من، نتیجه همان گناهان است.

هوش مصنوعی: صائب می‌گوید که برای دل او هیچ چیزی مانند چاه و زندان ناخوشایند نیست. اما همان‌طور که یوسف از وضعیت سخت خود به عزت و بزرگی دست یافت، او نیز از رنج و خاری خود به عزت و احترام می‌رسد.