هوش مصنوعی: از غم و درد فراوان است که کلامم به تلخی تبدیل شده و مثل نانی سخت و سنگین بر جانم سنگینی می‌کند. به خاطر درد و رنجی که در درونم حس می‌کنم، کلمات در گلویم مثل مرواریدهای گرانبها می‌مانند و توانایی بیان احساساتم را ندارم، در نتیجه، تنها گریه‌ای خونین در درونم باقی مانده است.

هوش مصنوعی: شعله‌ای که در دلم می‌سوزد، شبیه گرما و نور خورشید است. این آتش می‌تواند چراغی باشد که در کنار من، بر روی جسد من روشن می‌شود.

هوش مصنوعی: حسرت و آرزوهای دنیایی من مانند دو وزنه در یک تیرک به هم متصل شده‌اند و این خواب سنگین و سبک که دارم، حالا به مانند یک وزنه در مقامات مختلف وجودم قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: دشمن بدسگال از قدرت کلامم در امان است، مانند گلی که خار ندارد، ولی من برای کسی که مرا انتخاب کرده‌ام، ارزشمند و خاص هستم.

هوش مصنوعی: خوش‌رویی که زیبایی‌اش حد و مرزی ندارد، شگفتی و حیرت را سزاوار است و دیگر هیچ. فهم شنونده از زیبایی او کافی است و دیگری به تحسین من، نیازی نیست.

هوش مصنوعی: بیش از این نمی‌توانم در میدان عشق مثل سپر عمل کنم و اجازه دهم ذکر و نام من در این جنگ دل‌باخته‌ها به عنوان طعمه‌ای برای شمشیر دشمنان باشد.

هوش مصنوعی: این سر پرشور که به من رسیده است، به زودی کنار من خواهد بود و با منصور خواهد بود.

هوش مصنوعی: شور و هیجان دل من به خاطر غم به راحتی آرام نمی‌شود. کدام سنگ می‌تواند درد و رنج مرا تسکین دهد؟

هوش مصنوعی: احساس تلخ ناامیدی من از زیبایی‌های گلگاه‌ها بیشتر است، زیرا دیدن روشنایی روز از لابه‌لای پرده‌های رنگی خانه‌ام برایم دلگرم‌کننده‌تر است.

هوش مصنوعی: عقاب به خاطر شادی و خنده‌ام از من احساس ترس می‌کند. من آن کبک نیستم که شاهین بتواند به راحتی مرا صید کند.

هوش مصنوعی: دندان ملامت، عبارتی است که به نقد و سرزنش اشاره دارد. در این بیت، شاعر به بیان این نکته پرداخته که هر کسی با کلام و رفتار خود، به نوعی بر او اثر می‌گذارد و او را تحت فشار قرار می‌دهد. لب شاعر به خون مرده تشبیه شده، که نشان‌دهنده ناامیدی و پژمردگی است. در نهایت، شاعر از تلقین و تاثیرات منفی اطرافیانش سخن می‌گوید که او را مورد قضاوت و سرزنش قرار می‌دهند.