هوش مصنوعی: در بهشت، زیبایی چهره‌ام را مانند گندم درخشان می‌بیند و یاد کوثر، با آن لبان شیرین، از دل من پاک شده است.

هوش مصنوعی: وقتی که از دیدن چهره زیبایش چشم می‌پوشم، به خاطر دارم که زیبایی او جذب‌کننده‌تر از رنج و خون من است.

هوش مصنوعی: من از آن خاطر که آزادی را جستجو می‌کردم، سرآغازی برای نوشتن خیالاتم داشتم، اما آن خط سیاه شبانه به جنون من تبدیل شد.

هوش مصنوعی: چشم سرو مانند سوهان، به نظر خشک و زبر می‌آید، اما ریشه‌اش در دل من است و همچنان به قامت زیبایم تاثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: چشمان لیلی، همانند یک شب تاریک و غم‌انگیز، از دشت و صحرا سر برآورده‌اند. کسی که همانند مجنون، عاشق و دلبسته‌ام است.

هوش مصنوعی: شیشه را به گردنی بینداز و بگو که جام ناساز است، چون لب میگون من را از مستی خارج می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر که گرد و غبار سنگین به خاطر این قدرت و شدت به وجود آید، در نهایت مانند قارون، در خاک فرو خواهد رفت.

هوش مصنوعی: مدت زمان زیادی است که از دنیای مادی و ظاهری جدا شده‌ام و مانند افلاطون، محدود و محصور نیستم.

هوش مصنوعی: تنگی و خفقان شهر نمی‌تواند باعث دلتنگی من شود، چون وسعت و آزادی دلم به اندازه‌ای است که می‌تواند بر تمام این‌ها غلبه کند.

هوش مصنوعی: احسان به دیگران، بنده کردن افراد آزاده را ممکن نمی‌سازد و این موضوع باعث می‌شود که بخشش و سخاوت من بیشتر از سپاسگزاری و قدردانی دریافت کند.

هوش مصنوعی: سرمه‌دان دریاکشان نمی‌تواند به خاطر خمار لیلی، از جایش بلند شود، زیرا حالت مستی لیلی از چشم‌های غزال برای من بیشتر است.

هوش مصنوعی: می‌گوید که من از تنهایی خودم لذت می‌برم، حتی اگر گاهی احساس وحشت کنم. می‌توانم به راحتی به دیگران پشت کنم و از آن‌ها فاصله بگیرم، اما در عوض از این تنهایی متشکرم.